Τι κοινό μπορεί να έχουν τα Αναστενάρια με τη Γιορτή των Νεκρών στο Μεξικό; ΄Η το ξεμάτιασμα με τα μοιρολόγια της Μάνης; Ή οι ομάδες αυτοβοήθειας με τα κοινοτικά κοινωνικά υποστηρικτικά δίκτυα; Το κοινό νήμα που συνδέει όλα αυτά και πολλά άλλα φαινόμενα είναι η δυνατότητα της κοινότητας και του πολιτισμού να έχουν έναν «θεραπευτικό» ρόλο, συμβάλλοντας στην κοινωνική συνοχή και την ψυχική υγεία.

Ο συγγραφέας εξετάζει την «θεραπευτική» κοινωνική διάσταση που έχουν κάποιες πολιτισμικές πρακτικές και τελετουργίες τις οποίες θα μπορούσε κάποιος, με μια επιπόλαιη ματιά, να χαρακτηρίσει αναχρονιστικές ή μεταφυσικές. Ιδίως σε εποχές οικονομικής και κοινωνικής κρίσης σαν τη σημερινή, όταν περιορίζονται οι παροχές υπηρεσιών ψυχικής υγείας, καθίσταται επιτακτική η κατανόηση όλων των θετικών πλευρών του πολιτισμού της κοινότητας. Κι εδώ ο πολιτισμός δεν περιορίζεται στις «τέχνες και τα γράμματα», αλλά περιλαμβάνει το «πνεύμα των ανθρώπων»: τη γλώσσα, την ιστορία, τους μύθους, την παράδοση, τα τραγούδια, το χορό, τα τεχνήματα και την τέχνη, τα ήθη και τα έθιμα ως «ψυχοθεραπευτικές» διαδικασίες.

Το βιβλίο απευθύνεται στους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας αλλά και σε όσους επιθυμούν να κατανοήσουν τις πανάρχαιες τελετουργίες και πρακτικές πέρα από τη γραφικότητα. Επίσης συμπληρώνει δύο προηγούμενα βιβλία του Μιχάλη Γ. Μαδιανού, την Εισαγωγή στην Κοινωνική Ψυχιατρική και το Κοινοτική Ψυχιατρική και Κοινοτική Ψυχική Υγιεινή, καθώς πραγματεύεται τη συμβολή του πολιτισμού στη διατήρηση της ψυχικής υγείας της κοινότητας.