Έχει πλάκα να γράφει κανείς ιστορίες καταστροφής. Μου θυμίζουν τις παρωδίες που έγραφα στο σχολείο για κάποιο μάθημα όταν ήμουν δέκα η έντεκα χρονών, ή τις φάρσες που σκάρωνα στα δεκατέσσερά μου για να διασκεδάζω τους συμμαθητές μου. Αλλά βέβαια, εδώ το περιεχόμενο είναι πιο σοβαρό. Στα τέλη του εικοστού αιώνα ο άνθρωπος έχει σχεδόν μάθει να συμβιώνει πλέον με έναν απίστευτα μεγάλο αριθμό καταστροφών.

ΠΑΤΡΙΣΙΑ ΧΑΙΣΜΙΘ

«Πρωτότυπο,

                ανησυχητικό

                                   και διαστροφικό.»

                                                                        Times Literary Supplement

«Ενώ τον Στήβεν Κινγκ και τη Ρουθ Ρέντελ τους διαβάζουμε για να ευχαριστηθούμε την ανατριχίλα που μας προκαλεί ο προσεγμένος λεκτικός τρόμος, τη Χάισμιθ δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε επιπόλαια. Μεταδίδει μια σταθερή, ακλόνητη πίστη στην ύπαρξη του κακού – σε επίπεδο προσωπικό, ψυχολογικό και πολιτικό... Το χάρισμα των Ιστοριών φυσικών και αφύσικων καταστροφών - καθώς και όλου του συγγραφικού έργου της- είναι ότι μας αναστατώνουν και μας συναρπάζουν ταυτόχρονα».

– Michael Bronski, The Boston Phoenix

«Σε αυτή την παράδοξα επίκαιρη συλλογή, ή άμεση πρόζα της Χάισμιθ καταγράφει έναν κόσμο που τα έχει ελαφρώς χαμένα, και οι καταστροφές του είναι προϊόν της ανθρώπινης τρέλας και υπερβολής. Ο Λευκός Οίκος σε κατάσταση πολιορκίας από τους άστεγους από τη μία, και από την άλλη μία γυναίκα 190 χρονών που βρίσκεται διαρκώς στα πρόθυρα του θανάτου και εκπέμπει μια μουντή λάμψη - σε κάθε ιστορία εκτυλίσσεται η παράλογη ακραία συμπεριφορά της ανθρωπότητας στον όψιμο 20ο αιώνα. Η Χάισμιθ παραμορφώνει με γκροτέσκο τρόπο το πρόσωπο της καθημερινότητας για να φανερώσει τα ποικίλα σκοτεινά κίνητρά της. Οι ιστορίες αυτές αφήνουν πίσω τους εικόνες που μας στοιχειώνουν, εικόνες που τρεμοσβήνουν αλλά δεν φεύγουν από το μυαλό μας».

-–The New Yorker

«Ιστορίες γεμάτες σάτιρα, σκανδαλιά και απειλή. Ο κόσμος της Χάισμιθ είναι παραδομένος στην αυτοκαταστροφή, με κίνητρο τη βλακεία, την απληστία και το συμφέρον - ένας τόπου όπου η ανθρώπινη φυλή τρώει τις σάρκες της... Οι ιστορίες της Χάισμιθ κάνουν την ψυχή μας να τρέμει και τις παλάμες μας να ιδρώνουν». – Jill Pearlman, Harper’sBazaar

«Θα έπαιρνες όρκο ότι διηγείται πραγματικά γεγονότα καλυμμένα με μεγάλη μυθοπλαστική επιδεξιότητα ...»

– Karen Liberatore, San Francisco Chronicle

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η Πατρίσια Χάισμιθ γεννήθηκε στο Τέξας των HΠA το 1921. Πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής της μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ελβετίας, όπου και πέθανε το 1995. Εκπατρισμένη, υιοθέτησε μια οριακή γραφή που αρχικά συνάντησε μέτρια αποδοχή από τους συμπατριώτες της, αλλά κατέκτησε μεμιάς το ευρωπαϊκό κοινό. Σήμερα θεωρείται ομόφωνα μια μεγάλη συγγραφέας, ή οποία με το πλούσιο έργο της αφοσιώθηκε στην αστυνομική λογοτεχνία και άνοιξε νέους δρόμους στο είδος αυτό. Η Πατρίσια Χάισμιθ παίζει με τα παραδοσιακά σχήματα του είδους, εξερευνώντας στο υπόβαθρο τους δαίμονες της διαστροφής που κατατρύχουν τους ήρωές της, υπάρξεις φαινομενικά ισορροπημένες που κινούνται σε μια ατμόσφαιρα ανάμεσα στο φώς και το σκοτάδι την οποία αριστοτεχνικά υφαίνει ή συγγραφέας.

                Έχει τιμηθεί με τα σπουδαιότερα βραβεία αστυνομικής λογοτεχνίας. Υπήρξε φίλη με τους Eric Ambler, Truman Capote, Joseph Losey, Carson Mac-Cullers κ.ά. Πολλά βιβλία, γυρίστηκαν στον κινηματογράφο από σπουδαίους σκηνοθέτες (A. Hitchcock, R. Clément, Wim Wenders, κ.α.)

                Στις εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τα βιβλία της Το εγχειρίδιο του κτηνώδους φόνου για ζωόφιλους (διηγήματα, 1999), Το γυάλινο κελί (μυθιστόρημα, 2002), Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου (μυθιστόρημα, 2004), Γάτες – Τρία διηγήματα, τρία ποιήματα, ένα δοκίμιο και επτά σχέδια (2006) καθώς και η Πενταλογία του Ρίπλεϋ : Ο Ρίπλεϋ σε βαθιά νερά (2000), Ο Ρίπλεϋ κάτω απ’ το χώμα (2006), Το παιχνίδι του Ρίπλεϋ (2008), Το αγόρι που ακολουθούσε τον Ρίπλεϋ (2008), Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϋ (2009) – όλα σε μετάφραση του Ανδρέα Αποστολίδη.