Είναι γενικά γνωστό πως ο αυτισμός είναι μια πολύ σοβαρή ψυχοπνευματική διαταραχή που παρουσιάζεται συνήθως στους 30 πρώτους μήνες της ζωής ενός παιδιού και διαρκεί για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Είναι επίσης γνωστό ότι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μειονεκτήματα των αυτιστικών ατόμων είναι να καταλάβουν τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν και να επικοινωνήσουν μαζί του.

Τα περισσότερα αυτιστικά άτομα το βρίσκουν αδύνατο ή πολύ δύσκολο να μιλήσουν, αλλά και αυτά που δεν μιλούν κατά κάποιον τρόπο συχνά δεν καταλαβαίνουν για ποιο πράγμα μιλούν οι άνθρωποι ή γιατί μιλούν μεταξύ τους. Άλλα καταλαβαίνουν, άλλα δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό που καταλαβαίνουν.

Τα περισσότερα παιδιά το βρίσκουν δύσκολο ή αδύνατο να σκεφτούν λογικά, να κατανοήσουν τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν, να δημιουργήσουν κοινωνικές σχέσεις, να αναπτύξουν ευαισθησίες και συναισθηματικές αντιδράσεις και να αποκτήσουν επαγγελματικές δεξιότητες οι οποίες είναι απαραίτητες στη ζωή του ανθρώπου. Τα μειονεκτήματα αυτά συνυπάρχουν συχνά με πλεονεκτήματα, π.χ. η ασυνήθιστα ισχυρή μνήμη και κάποιες φορές η ανεπτυγμένη ευφυΐα η οποία συνδέεται πάντα με πράγματα για τα οποία αποκλειστικά ενδιαφέρονται.

Συνοψίζοντας ο αυτισμός είναι μια από τις πιο βαριές, πιο περίπλοκες και πιο δυσεξήγητες ψυχοπνευματικές αναπηρίες. Μια από τις δυσκολίες της επιστημονικής έρευνας για τον αυτισμό βρίσκεται στο γεγονός ότι τα αυτιστικά παιδιά αδυνατούν να περιγράψουν τον εαυτό τους. Η δυσκολία αυτή υποχρεώνει την επιστημονική έρευνα να στηρίζεται στην παρατήρηση της συμπεριφοράς των αυτιστικών παιδιών και στην εμπειρία των γονέων. Για τον ίδιο λόγo όμως και οι γονείς βρίσκουν εξαιρετικά δύσκολο το να καταλάβουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους και να τα βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους.

Όταν ένα αυτιστικό παιδί κατορθώνει να ξεπεράσει το φράγμα της σιωπής και να περιγράψει τον εαυτό του, ανοίγει ένα παράθυρο που ρίχνει φως στο σκοτεινό, δυσεξήγητο φαινόμενο του αυτισμού και αποτελεί πολύτιμο βοήθημα, τόσο στους ερευνητές τού αυτισμού, όσο και στους γονείς των αυτιστικών παιδιών. Είναι γνωστό ότι αυτή η περίπλοκη και δυσεξήγητη αναπηρία κάνει προβληματική και συχνά αφόρητη τη ζωή των αυτιστικών παιδιών και των οικογενειών τους, ενώ η προοπτική της ζωής τους, όταν οι γονείς πεθάνουν, είναι εφιαλτική.

Η προοπτική αυτή κάνει μαρτυρική και τη ζωή των γονέων τους. Ως τα μέσα αυτού του αιώνα τα αυτιστικά παιδιά σε όλο τον κόσμο ήταν εγκαταλειμμένα στην εφιαλτική τους μοίρα. Από τότε και ύστερα πρωτοπόροι γιατροί, ψυχολόγοι και παιδαγωγοί έστρεψαν την προσοχή τους στην έρευνα του αυτισμού.

Μαζί τους απελπισμένοι γονείς οι οποίοι μίλησαν για λογαριασμό των σιωπηλών παιδιών τους και ευαίσθητοι άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά τους, συντόνισαν τις προσπάθειές τους στις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου και αγωνίστηκαν, οργανωμένοι σε εθνικές και σε διεθνείς οργανώσεις για την προώθηση της επιστημονικής έρευνας και για τη δημιουργία διαγνωστικών κέντρων, σχολείων, κέντρων ημερήσιας απασχόλησης και οικοτροφείων για τα αυτιστικά παιδιά.

Αγωνίστηκαν επίσης για να προάγουν την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας και της πολιτείας για τα προβλήματα των αυτιστικών παιδιών και για να προσφέρουν βοήθεια και καθοδήγηση στις οικογένειές τους, οι οποίες σηκώνουν το βάρος αυτού του προβλήματος. Ακόμα βοήθησαν να αξιοποιηθεί κάθε δυνατότητα ώστε να δημιουργηθεί ένα οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο τα αυτιστικά παιδιά να μπορούν να ζήσουν μια ανθρώπινη ζωή.