Ανασηκώνοντας το μαρμάρινο κάλυμμα της εισόδου στον τάφο, έβλεπε κανείς τους νεκρούς ξαπλωμένους, να περιμένουν στα σκοτάδια τη λύτρωση. Αλλιώς την περίμεναν τη... Δευτέρα Παρουσία και αντί για αυτήν να δέχονται ξαφνικά την απρόσμενη ενόχληση μιας μπουλντόζας, που ήρθε να ταράξει τον ύπνο τους και να διαλύσει τις ελπίδες τους! Όλοι εκεί, άντρες, γυναίκες και παιδιά, ξαπλωμένοι δίπλα-δίπλα, σκιές του εαυτού τους, είδωλα καμόντων, σάπια κόκαλα, κρανία που κοίταζαν με άδεια μάτια, σκελετωμένα κορμιά, ματαιόδοξα στολισμένα με χρυσά σκουλαρίκια και δαχτυλίδια, με οικοσκευή και κανάτια που δεν επρόκειτο να χρησιμοποιήσουν ποτέ, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να συνεχίσουν να υπάρχουν, να ζουν και μετά θάνατον. Και αυτόματα μου ερχόταν στο νου η σοφία του εκκλησιαστή: ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης...