"Η νεαρή Παλαιστίνια που με την αυτοσχέδια βόμβα της ανατινάσσεται σε μια ντισκοτέκ του Ισραήλ σκοτώνει λιγότερους "αθώους αμάχους" απ’ όσους θα σκότωνε αν είχε υπό τον έλεγχό της μια μπουλντόζα, ένα άρμα, ή ένα αεροπλάνο οπλισμένο με πυραύλους ή επίσης αν ήταν σκυμμένη πάνω από τον χάρτη ενός επιτελείου σε κάποιο αρχηγείο. Η δική της τεχνολογία είναι το σώμα της. Δεν διαθέτει παρά μόνο τη ζωή της για να υπερασπιστεί τη γη που θέλουν να της κλέψουν. Δικαίως ο λαός τη θεωρεί ηρωίδα. Το όνομά της θα αναγράφεται στο μνημείο που θα εγερθεί στο κέντρο της Αλ Κουντς, πρωτεύουσας του μελλοντικού κράτους της".

Πώς γίνεται να υπάρχει παντού τόση βία αφού όλοι την "καταδικάζουν απερίφραστα"; Ποιοι την ασκούν αφού όλοι είναι εναντίον της; Τι σχέση έχει η περιβόητη "καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται" με τη βία του συστήματος και του κράτους; Τι είναι και τι δεν είναι βία; Μπορεί να οριστεί η βία ως έννοια ή υπάρχει μόνον εν καταστάσει; Και τελικά ποιους αφορά η περίφημη αποκήρυξη της βίας; Ή μάλλον, ποιοι απαιτούν και από ποιους να την αποκηρύξουν;

Στη συλλογή κειμένων "Η βία; Ποια βία;", ο Ζωρζ Λαμπικά, επιχειρώντας να απαντήσει σε αυτά ακριβώς τα ερωτήματα, αναλύει τα διακυβεύματα της συγκυρίας που προέκυψε μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, εξετάζει την πολλαπλότητα των μορφών βίας και πρωτίστως στοχεύει να αναδείξει τη δυνατότητα μιας νέας επαναστατικής πολιτικής. Αρνείται συνεπώς, και πριν απ’ όλα, να αποκηρύξει τη βία "απ’ όπου κι αν προέρχεται", διαχωρίζει τις μορφές της, επισημαίνει τις πραγματικές διαστάσεις της στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο και τονίζει με έμφαση ότι για τους καταπιεσμένους η βία δεν αποτελεί απλώς αντικείμενο επιλογής (ή αποκήρυξης) αλλά ενίοτε το μοναδικό μέσο που έχουν στη διάθεσή τους για να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια και τη ζωή τους.