Ο Γιώργος Τσιάκαλος, γνωστός για το παιδαγωγικό του έργο, έχει δραστηριοποιηθεί έντονα στον τομέα της αντιρατσιστικής εκπαίδευσης. Σύμφωνα με τον ίδιο, το παρόν βιβλίο αποτελεί «αυτονόητες, μικρές, καθημερινές παρεμβάσεις», συγκεντρώνοντας κείμενα που δημοσίευσε τα τελευταία δύο χρόνια.
Ως κοινή συνιστώσα των κειμένων του, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αναζήτηση των όρων και των προϋποθέσεων της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και οι τρόποι που καθημερινά τίθεται υπό δοκιμασία στην εποχή της κρίσης:
Η ναζιστική ακροδεξιά και η ευρύτατα διαδεδομένη άγνοια της φύσης και των συνεπειών της για την κοινωνία. Η αποσπασματική θεώρηση των προβλημάτων της εκπαίδευσης που μονίμως παρουσιάζεται ως μεταρρυθμιστική πρόταση και συμβάλλει στην αναπαραγωγή της μιζέριας. Η έννοια της αλληλεγγύης που ταυτίζεται αποκλειστικά με την υπογραφή ανέξοδων μεγαλόστομων κειμένων συμπαράστασης. Η λαϊκιστική ρητορεία στο πεδίο της πολιτικής που προσαρτά όλο και περισσότερο εδάφη που ανήκουν στον κριτικό λόγο. Το ότι πολλοί άνθρωποι που ανάλωσαν τη ζωή τους για μια καλύτερη κοινωνία θ’ αναρωτιούνται με πίκρα αν οι θυσίες τους είναι τελικά –όπως έλπιζαν– θεμέλια ενός νέου κόσμου ή απλώς στάχτες και καπνός ωραίων οραμάτων και ανεκπλήρωτων προσδοκιών.
Στην εισαγωγή του αναφέρει χαρακτηριστικά «Με αυτή τη γνώση, πώς πορεύεσαι; Αποφάσισα, τελικά, να καταθέσω αυτά τα κείμενα για να υπάρχουν τις ημέρες που έρχονται – κι ας μείνουν αχρείαστα.»
Ο Γιώργος Τσιάκαλος σπούδασε βιολογία και πήρε το διδακτορικό δίπλωμα της φυσικομαθηματικής σχολής του πανεπιστημίου του Κίελου. Κατόπιν σπούδασε παιδαγωγική και πήρε το διδακτορικό δίπλωμα της φιλοσοφικής σχολής του πανεπιστημίου της Βρέμης. Δίδαξε στα πανεπιστήμια της Βρέμης, του Όλντεμπουργκ και του Ζήγκεν και στην ανώτατη παιδαγωγική σχολή της Ρηνανίας (Άαχεν). Ομότιμος καθηγητής της Παιδαγωγικής Σχολής στο ΑΠΘ, της οποίας έχει εκλεγεί τρεις φορές Κοσμήτορας. Επικεφαλής, επί πενταετία, της επιτροπής για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην Κύπρο, μέλος της Επιτροπής Ειδημόνων Ανωτάτου Επιπέδου για τον γραμματισμό. Δημοσίευσε επιστημονικά άρθρα και βιβλία στους τομείς της γενετικής των πληθυσμών, του ρατσισμού, του κοινωνικού αποκλεισμού, της διδακτικής, της εκπαίδευσης των μειονοτήτων και της εκπαιδευτικής πολιτικής.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ‘60 δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά: υπήρξε στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη, της ΕΔΑ και του φοιτητικού κινήματος στην προδικτατορική περίοδο, μέλος της εκπροσώπησης του ΠΑΜ στο εξωτερικό (1967-74), στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, πρόεδρος της Εταιρείας Πολιτικού Προβληματισμού Νίκος Πουλαντζάς (1997-2005).