«Με πήρε για μια βόλτα με πανί με το ‘‘Ασπροπούλι’’, ένα σκιαθίτικο πασσαρέλι που παράγγειλε ο Νίκος στα ναυπηγεία του Λεμονή στη Σκιάθο, το 1946, τη χρονιά που γεννήθηκα. Η βολτούλα με το πανί ήταν καλή και μου άρεσε, όμως έτσι με το ήρεμο αεράκι απομακρυνθήκαμε αρκετά από τα καφενεία της παραλίας της Αγίας Τριάδας, το σύνηθες καλοκαιρινό θέρετρό μας, πριν ν’ αρχίσουμε να πηγαίνουμε στον Νέο Μαρμαρά Χαλκιδικής από το 1951.
Ξαφνικά, βγάζει πνοές, σπιλιάδες, από τη ΝΔ πλευρά υποθέτω, γιατί ήταν απομεσήμερο και ο καπετάνιος πατέρας μου άλλαξε ρότα. Προσπαθούσε να επιστρέψει ζιγκ ζαγκ στην ακτή. Έγερνε το ‘‘Ασπροπούλι’’, έπαιρνε μεγάλη κλίση, ‘‘listing’’, λόγω του ανέμου, με αποτέλεσμα να πανικοβληθώ, μόνο που δεν το έδειχνα. Εκείνος μου έλεγε: ‘‘Κρατήσου, Κωνσταντίνε, την πλάτη σου κολλημένη στο πλευρό του Ασπροπουλιού’’, στο πέτσωμα της βάρκας, επάνω στα στραβά, στα πλευρά της – διότι μετά τα σανίδια του πατώματος, υπήρχαν μόνο τα στραβά να ακουμπήσεις. Κολλημένος εγώ, λοιπόν, στα στραβά τού έλεγα: ‘‘Μπαμπά, θα πνιγούμε τώρα;’’. ‘‘Όχι, Κωνσταντίνε. Μόνο κόλλα το κορμί σου απ’ την αντίθετη πλευρά απ’ εκείνη που γέρνει’’».