Η διασκευή του λαϊκού παραμυθιού «Η Μαρούλα» (Ελληνικά παραμύθια, εκλογή Γ.Α. Μέγα, εκδόσεις Ι.Δ. Κολλάρου-Εστία) σε θεατρικό έργο προέκυψε, όταν κατά την σχολική περίοδο 2013-14 ανέλαβα την ευθύνη, για λογαριασμό του Συλλόγου Γονέων του 3ου Δημοτικού Σχολείου Πεύκης, να κάνω θέατρο σε μαθητές του σχολείου. Τα παιδάκια που ανταποκρίθηκαν και ήρθαν στην ομάδα ήταν ηλικίας από 5 έως 8 χρονών, και αυτή η ηλικιακή ιδιαιτερότητα –και δυσκολία– με ώθησε να στραφώ στο πολύ όμορφο αυτό λαϊκό παραμύθι, που ήταν ιδιαίτερα θελκτικό για τα παιδιά. Μου άρεσε και μένα πολύ και το χιούμορ του και η πρωτοτυπία του, αλλά και το συμβολικό του υπόβαθρο: μέσα στην απλότητά του η ιστορία απηχεί αρχαίες μνήμες που έχουν μπολιάσει τον ευφάνταστο παραμυθά. Ευδιάκριτη η επιρροή του θρησκευτικού μύθου της ηλικιωμένης μάνας, της «Σάρας» που αναγκάζεται να θυσιάσει το τέκνο της. Διάχυτος όμως στην ιστορία είναι κυρίως ο απόηχος του πένθους της θεάς Δήμητρας. Η λαϊκή συνείδηση έχει ενσωματώσει το μύθο μέσα στο μοτίβο του χωρισμού της μάνας και της κόρης, όπου η χαρά του γάμου και η λύπη του χωρισμού μπλέκονται αξεδιάλυτα:

Σήμερο μαύρος ουρανός, σήμερα μαυρ’ ημέρα,
σήμερ’ αποχωρίζεται μάνα τη θυγατέρα,
Άνοιξαν οι εφτά ουρανοί τα δώδεκα βαγγέλια,
κι επήραν το παιδάκι μου από τα δυο μου χέρια.
Μισεύγεις, θυγατέρα μου, και πλιο δε θα γελάσω,
Σάββατο πλιο δε θα λουστώ ουδ’ εορτή θ’ αλλάξω.

Στη δική μου την περίπτωση, είχε μεγάλη σημασία κάτι ακόμα: να αναπολήσω την Μητέρα, που με το βλέμμα της και μόνο, το πρώτο της το κοίταγμα, στερεώνει –ή καταλύει– την ύπαρξη του Παιδιού (βλέπε: «Η ντροπή και το αίσθημα αφανισμού του παιδιού που καθρεφτίζεατι στα μάτια της μητέρας», Εύη Ζαχαροπούλου, περιοδικό Οιδίπους, τεύχος 5). Να επιστρέψω κι εγώ σ’ αυτήν, τη δική μου μητέρα, σ’ εκείνο το πρώτο Βλέμμα, το πραγματικό ή το αποκατεστημένο μέσω της γνώσης που αποκομίζω στη ζωή αυτή για τον εαυτό μου και για τους άλλους. Να το κάνω κατάφαση και χαρά και να μοιραστώ με τα παιδιά το ταξίδι αυτό της επιστροφής, που δεν έχει ηλικία, δεν έχει γένος, δεν έχει φυλή…

ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ