« Γεμάτα με τους ρυθμούς και τους ιδιωματισμούς του νότου, τα διηγήματά της αποτελούν ένα πλούσιο δώρο στους κατοίκους του, συλλαμβάνοντας με έξοχο τρόπο τον τόνο της φευγαλέας στιγμής και αποκαλύπτοντας το αναπάντεχο φορτίο της».(Lettie Ransley, The Guardian)

« Η ειρωνική τρυφερότητα του Τσέχοφ, το οξύ πνεύμα του Μοπασάν, η παντογνωσία του Πόε,η λεπτή δύναμη του Χένρι Γκριν. Είναι η τελειότερη στυλίστρια σε ύφος Μότσαρτ που γράφει στη Αγγλική γλώσσα στον αιώνα μας».( Mary Lee Settle, Saturday Review)

«O πλούτος ενός τέτοιου ταλέντου είναι δύσκολο να συνοψιστεί...Είναι πάντα έντιμη, πάντα δίκαιη. Και απείρως διασκεδαστική. Υπέροχα διηγήματα».(Maureen Howard, New Yorl Times Book Review)

Διηγήματα το ίδιο καλά από μόνα τους όσο και στην επιρροή που ασκούν στις φιλοδοξίες άλλων από την εποχή του Χέμινγουέι...Το εύρος της προσφοράς της Γουέλτι είναι τελικά πιο ορατό όχι στην ποικιλία των τύπων- φάρσα, σάτιρα, τρόμος, λυρισμός, βουκολικό μυστήριο- αλλά στην σαφήνεια και τη στιβαρότητα και την απόλυτη εντιμότητα ενός δια βίου οράματος (Reynolds Price, New Republic)

Η Γιουντόρα Αλις Γουέλτυ ( 1909-2001) υπήρξε Αμερικανίδα συγγραφέας διηγημάτων και μυθιστορημάτων σχετικά με τον Αμερικάνικο Νότο.  Ήταν μια σημαντική δύναμη στη Λογοτεχνία του 20ου αιώνα.
Το 1973 έλαβε το βραβείο Πούλιτζερ για το μυθιστόρημα « Η Κόρη του Αισιόδοξου Δικαστή ΜακΚέλβα».Ανάμεσα σε πάρα πολλά άλλα βραβεία συγκαταλέγονται τα Presidential Medal of Freedom, και The Order of The South,French Legion for Fiction, Howell's Metal for Fiction, National Book Foundation Medal for Distinguished Contribution κ.α. Έλαβε τιμητικές διακρίσεις από 39 Κολέγια και Πανεπιστήμια μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται το Χάρβαρντ, το Γέιλ και το Κολούμπια. Ήταν η πρώτη συγγραφέας που τα έργα της εκδόθηκαν από τη βιβλιοθήκη της Αμερικής, ενόσω ζούσε. Το σπίτι της στο Τζάκσον του Μισσισιπή αναγνωρίστηκε ως Μνημείο Εθνικής Ιστορίας και είναι ανοιχτό στο κοινό ως μουσείο.
Η Γιουντόρα Γουέλτι γεννήθηκε στο Τζάκσον του Μισσισιπή στις 13 Απριλίου, 1909. Πατέρας της ήταν ο Κριστιάν Γούεμπ Γουέλτι (1879-1931) και μητέρα της η Μαίρη Κριστίνα ( Αντριους) Γουέλτι (883-1966). Μεγάλωσε με τα δυο μικρότερα αδέλφια της τον Έντουαρντ Τζέφερσον και τον Γουόλτερ Αντριους. Η μητέρα της ήταν δασκάλα. Αυτή της ενέπνευσε την αγάπη της ανάγνωσης· πίστευε ότι « κάθε δωμάτιο στο σπίτι μας, κάθε ώρα της ημέρας ήταν ο χώρος που μπορούσε κανείς να διαβάζει ή να του διαβάζουν». Ο πατέρας της, στέλεχος ασφαλιστικής εταιρείας, γοητεύονταν από συσκευές και μηχανές και ενέπνευσε και στη Γιουντόρα την αγάπη για τις μηχανές. Η ίδια θα χρησιμοποιούσε την τεχνολογία ως συμβολισμό στα διηγήματα της και θα γινόταν ένθερμη φωτογράφος, όπως ο πατέρας της.
   Μετά την αποφοίτησή της από το Λύκειο  η οικογένεια μετακόμισε σε σπίτι που χτίστηκε στην οδό 119 Πάινχερστ, που αποτέλεσε και τη μόνιμη κατοικία της μέχρι το θάνατό της. Σήμερα το σπίτι  είναι γνωστό ως το Σπίτι της Γιουντόρα Γουέλτι.
  Σπούδασε στο Κρατικό Κολέγιο Θηλέων του Μισσισιπή από το 1925 μέχρι το 1927 και συνέχισε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο Γουισκόνσιν όπου σπούδασε Αγγλική Λογοτεχνία. Με προτροπή του πατέρα της σπούδασε διαφήμιση στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Η Μεγάλη ύφεση ήταν στο αποκορύφωμά της και έτσι δεν κατάφερε να βρει δουλειά στη Νέα Υόρκη. Επέστρεψε στο Τζάκσον το 1931 και εργάστηκε στο τοπικό ραδιόφωνο και έγραφε ανταποκρίσεις για το Τεννεσσί. Πήρε συνεντεύξεις και φωτογράφισε την καθημερινή ζωή στο Μισσισιπή. Εδώ μελέτησε τη ζωή του Νότου και τις ανθρώπινες σχέσεις που θα χρησιμοποιούσε αργότερα στα διηγήματά της. Το διάστημα εκείνο έγιναν πολλές συναντήσεις στο σπίτι της με ομότεχνους  και φίλους,μια ομάδα που την αποκαλούσε Night-Blooming Cereus Club. Μετά από τρία χρόνια παραιτήθηκε για να αφοσιωθεί στο γράψιμο.
 Το 1936, δημοσίευσε το « Θάνατος του πλασιέ» στο λογοτεχνικό περιοδικό Manuscript, στη συνέχεια δημοσίευσε πολλά διηγήματα σε άλλα περιοδικά και εκδόσεις, ανάμεσα στα οποία ήταν και το New Yorker. Όταν δημοσιεύθηκε το πρώτο της βιβλίο A Curtain of Green είχε ήδη καθιερωθεί ως συγγραφέας του Νότου με επιρροή. Η επιτυχία της πρόσφερε θέση ως κριτικό βιβλίων στο New Yorker καθώς και υποτροφία Γκουγκενχάιμ, πράγμα που της επέτρεψε να ταξιδέψει στη Γαλλία, την Αγγλία, την Ιρλανδία και τη Γερμανία.
Το 1973 κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ για το μυθιστόρημα «  The Optimist's Daughter»- στα ελληνικά «Η Κόρη του Αισιόδοξου Στρατηγού ΜακΚέλβα» εκδ. Αλεξάνδρεια, μετφ. Ανδρέας Αποστολίδης-. Η συλλογή των φωτογραφιών της που απεικονίζουν τη Μεγάλη Ύφεση εκδόθηκε το 1971 με τίτλο « Ένας Χρόνος, Ένας Τόπος». Έδωσε διαλέξεις σε πολλά Αμερικάνικα Πανεπιστήμια. Συνέχισε να ζει στο Τζάκσον μέχρι το θάνατό της το 2001.Στην επιτύμβια πλάκα υπάρχει η παρακάτω φράση από το μυθιστόρημά της Η Κόρη του αισιόδοξου Δικαστή ΜακΚελβα:
« Η ζωή της, όποια ζωή, ήθελε να πιστεύει, δεν ήταν παρά η συνέχιση της αγάπης».