Υπερπόντιο είναι η νοσταλγία ανακατωμένη με ελπίδα. Ώσπου να πετύχει ο σκοπός, και να αγγίζεται, όπως η ψυχή σ'αυτό το ποίημα, και λαχταράμε να επιστρέψουμε στο στοιχειώδες υπερπόντιο (στο αυθεντικό, στο άλλο υπερπόντιο) και γυρισμός πια δεν υπάρχει εκείνης της ταλάντωσης του εκκρεμούς.