Ο συνήθης (μη επιχειρηματίας) δανειολήπτης συνάπτει με την Τράπεζα δάνειο για την απόκτηση, συντήρηση, επισκευή κ.λπ. περιουσιακού στοιχείου. Πρόκειται κυρίως, αλλά όχι μόνο, για στεγαστικά δάνεια. Κατά εφαρμογή του άνω κανόνα, υπέγγυα για την ικανοποίηση της δανειακής απαιτήσεως της Τράπεζας είναι ολόκληρη (παρούσα και μέλλουσα) η περιουσία του δανειολήπτη. Έτσι αυτός –παρά το ότι χρησιμοποίησε το δάνειο μόνο για ορισμένη επένδυση– δεν ευθύνεται ως δανειολήπτης μόνο με το περιουσιακό στοιχείο/αντικείμενο της επενδύσεως. Με συνέπεια να δημιουργείται το πρόβλημα, αν και σ’ αυτές τις περιπτώσεις εφαρμοστέος είναι ο κανόνας της απεριόριστης ευθύνης και υπεγγυότητας.

Στο παρόν ερευνάται το πρόβλημα αυτό και θεμελιώνεται –με βάση το ισχύον σύστημα του Δικαίου μας– αναστροφή του κανόνα. Με την έννοια: κανόνας η περιορισμένη (με μόνο το οικείο περιουσιακό στοιχείο) ευθύνη του δανειολήπτη και εξαίρεση η απεριόριστη (με το σύνολο της περιουσίας του) ευθύνη.