Από τα ξεκινήματά μου στη φωτογραφία ήταν

φυσικό να καταγράφω τη Θεσσαλονίκη, όπως

εξάλλου και τα περίχωρα. Τα πρώτα χρόνια

μάλιστα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι πρόσφατα.

Η «άσκηση» της φωτογραφίας είχε τότε αρκετά

διαφορετικό προορισμό από τη σημερινή της

χρήση, τουλάχιστον εκ μέρους μου. Αυτό

βέβαια συναρτάται και με τη μερική κάλυψη ή

εξάντληση του φωτογραφικού ορίζοντα αλλά

και με τη βαίνουσα ηλικία.

Κοιτώ ενίοτε προς τα πίσω, ανάμεσα σε

εκατοντάδες εικόνες. Τώρα πια, πέρα από την

όποια φωτογραφική ή αισθητική τους αξία,

μερικές από αυτές συνεργάζονται και με την

έννοια της ιστορικής τεκμηρίωσης. Και βέβαια,

αναγόμενες σε προσωπικές ή συλλογικές

μνήμες, αγγίζουν ίσως ακόμη και συγκινησιακές

χορδές.

Θα ήθελα να μπορούσα να συνεχίσω ακόμη για

πολύ. Να θυμάμαι μέσα από τις φωτογραφίες τη

Θεσσαλονίκη, τα πέριξ ή και μέρη πιο μακρινά.

Ο διαθέσιμος χρόνος όμως έχει πια λιγοστέψει

δραστικά. Ίσως κάποτε, αργότερα, το

καταφέρω.

Αυτά έγραφε ο Άρις Γεωργίου το 1995. O Γεωργίου, από τους σημαντικούς φωτογράφους της χώρας μας, χειρίζεται με μεγάλη επάρκεια και ένα είδος ποιητικού δοκιμίου. Γράφει, εδώ και μερικές δεκαετίες, σύντομα κείμενα  που άπτονται της φωτογραφίας. Τα περισσότερα από αυτά τα κείμενα ήταν και είναι προσωπικά.

Κείμενα σφιχτά προσκολλημένα σε συγκεκριμένες εικόνες ή κείμενα που συνειρμικά οδηγούν σε πιο αφηρημένες, κάποτε και βαθιά ιστορικές αφηγήσεις, με κοινό παρονομαστή τη φωτογραφία, είτε ως αφετηρία είτε ως κατάληξη, τα «φωτοπαρακείμενα» που συγκεντρώνονται στο βιβλίο αυτό σηματοδοτούν μια εξιστόρηση του  πολιτισμού μας.  Μια φανταστική, κάποτε όμως και πολύ ρεαλιστική περιπλάνηση στα τρίσβαθα της πόλης του, της Θεσσαλονίκης, και στα τρίσβαθα άλλων τόπων, ανθρώπων, αντικειμένων, κτηρίων, μυθολογιών.

Το ανά χείρας βιβλίο αποδεικνύει ότι πράγματι, αργότερα, σήμερα, ο Άρις Γεωργίου κατάφερε αυτό που τότε ονειρευόταν.