Σίγουρα η Ντόροθυ, δασκάλα σε σχολείο, θα ζήλευε τρομερά την κατάντια της Μπλανς, την απελπισία της Άλμα, τη νεκρανάσταση της Ντελ Λάγκο και την αμετροέπεια της Αμάντα: γενικά η Ντόροθυ θα επιθυμούσε να της συμβεί κάτι, έστω και απαίσιο, που όμως δεν συμβαίνει. Αντίποδάς της η Μπόντυ, που έχει αποδεχτεί τη χαμοζωή της και δείχνει να χαίρεται με το παραμικρό. Μακάρι να βρισκόταν στον δρόμο της Ντόροθυ και της Μπόντυ μεθυσμένες πόρνες, επιθετικοί ναρκομανείς, ερωτικά ιδιόρρυθμοι νέοι και άλλα σύμβολα του αμερικάνικου ρεαλιστικού θεάτρου. Όμως εδώ τίποτα! Μόνο έλλειψη επικοινωνίας και ανία, σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει ενυδρείο, όπου όλα κινούνται άηχα και διακριτικά.