Τα όρια στις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας είναι απαραίτητα. Τα υλικά που χρειάζονται για να μπουν τα όρια αυτά, μπορεί να τα βρει ο καθένας μας και δεν είναι άλλα από διάθεση για διάλογο, υπομονή, κατανόηση, εμπιστοσύνη, αλληλοσεβασμός, προσπάθεια να μπει ο εαυτός στη θέση του άλλου. Όπου απουσιάζει ο διάλογος φυτρώνει ένας τοίχος. Όριο σε μια σχέση δεν πρέπει ποτέ να είναι ο τοίχος. Ο τοίχος δεν προστατεύει κανένα κι από τίποτα, όσο ψηλός κι αν χτιστεί. Δεν είναι ο τοίχος παιχνίδι, αν χτιστεί ανάμεσά μας θα φέρει απομόνωση, μοναξιά, αίσθημα εγκατάλειψης, θλίψη, θυμό, πόνο. Όχι στους τοίχους και στα στεγανά λοιπόν! Ναι στον διάλογο!
«Γιατί η ζωή δημιουργεί προβλήματα και
η κουβέντα λύσεις...» όπως είπε η γιαγιά Μάντω.

Ο τοίχος του Μαντολίνου, χτίστηκε από δυο αδερφούς για λόγους ανόητους και γκρεμίστηκε για λόγους πολύ, πάρα πολύ σοβαρούς και αυτονόητους. Αυτά είναι πολύ συνηθισμένα πράγματα για τους τοίχους. Εκεί που πιστεύεις ότι σε προστατεύουν, εκεί βρίσκεσαι παγιδευμένος μέσα τους και μπλεγμένος σε πολύ, πάρα πολύ μεγάλους μπελάδες...

«Όλ’ αυτά τα τραβάτε, φίλοι μου, επειδή κανείς σας δεν μπήκε στον κόπο να καθίσει και να κουβεντιάσει ό,τι τον πίκραινε και τον θύμωνε και να το βγάλει από μέσα του. Και να τώρα το αποτέλεσμα: Ο τοίχος που έβαλαν οι πατεράδες σας να στέκεται ανάμεσά τους, τον έχουν τώρα εχθρό και κινδυνεύει να καταπιεί τα παιδιά τους!»