Η οικοδόμηση ενός θεάτρου αποτελεί πρωτίστως θέμα που απασχολεί τις τοπικές κοινωνίες, καθώς και η ανανέωση και η συντήρησή του. Θα μπορούσαμε να δεχτούμε μάλιστα πως το δεύτερο στάδιο, εκείνο της ουσιαστικής ανακατασκευής του, είναι και το πιο κρίσιμο.
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ύστερα από τέσσερα χρόνια εργασιών είναι και πάλι έτοιμο να δεχτεί τους θεατές. Η όψη του αναμφίβολα είναι πιο όμορφη από ποτέ, αφού στη σημερινή μορφή του αποτυπώνονται τόσο οι εικόνες όσο και η φόρτιση του παρελθόντος: Η ορατή από κάθε περαστικό αρχιτεκτονική μιας άλλης εποχής, η οποία επιστρέφει με μια λάμψη που κάνει το παλιό να μοιάζει καινούργιο, συνυπάρχει με τη φήμη την οποία προσέδωσαν στο θέατρο του Πειραιά οι παραστάσεις που φιλοξένησε από τη χρονιά που εγκαινιάστηκε, το 1895, μέχρι το οριστικό κλείσιμό του μετά τον σεισμό του 1999 και την έναρξη το 2008 των εργασιών ανακαίνισής του. Αυτό το χρονικό διάστημα λειτουργίας, πάνω από εκατό χρόνια, παρά τις αναπόφευκτες μεγάλες διακοπές της θεατρικής του δραστηριότητας, αποδίδουν σήμερα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά μεγάλη λάμψη, φορτισμένη με ισχυρές μνήμες (εξωραϊσμένες ή μη), οι οποίες γεννούν στους θεατές και στους δημότες του Πειραιά την ανυπόμονη προσδοκία μιας νέας θεατρικής ακμής. [...]