27 ποιήματα / ισάριθμες αναφορές σε φυτά, σχόλια στην  αναγκαστική συγκατοίκηση ζωντανών σε κλειστά περιβάλλοντα / φυλακές, σε σύγχρονα  τερράρια.  Μια αλληγορία για την βαθιά μοναξιά της ύπαρξης.

Το κάλεσμα της νύχτας

(...)

Στο σπίτι δεχόμαστε σπάνια επισκέψεις

Μια μέρα η μητέρα φώναξε τη νύχτα

(ή ίσως η νύχτα φώναξε τη μητέρα)

Ήρθε αχάραγα με μια λάμπα πετρελαίου που όλο έσβηνε

κι ένα λιτό σεντόνι λινό ριγμένο στους ώμους

Τη βάλαμε να κάτσει βγάλαμε το ακριβό σερβίτσιο

έφερε ενα γύρο το δωμάτιο έφυγε

χωρίς να πει ούτε λέξη

Από τον καιρό εκείνο τα αναρριχητικά πυκνώσαν

ανεξέλεγκτα

το μέσα τοπίο ερήμωσε

σκληρύναμε

Δεν περιμένουμε κανέναν

Μείναμε να κοιτάζουμε την άδεια καρέκλα ακίνητοι

το κενό

μέσα από πλέγματα από φύλλα πυκνά

θέλουμε αλλά δεν μπορούμε να στρέψουμε αλλού το πρόσωπό μας.

[...] Τα ποιήματά της Ελένης Γαλάνη  παρέχουν τρόπους διαφυγής από την στιβαρή καθημερινότητα, από την αγωνία να υπερπηδήσουμε εμπόδια που μας εμποδίζουν να ζούμε ελεύθεροι. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μοιάζει με χρυσή φυλακή. Και η ποίηση, όντας ανεξάρτητη, αυτόνομη, κι όμως βαθύτατα ανθρώπινη, συνεχίζει να παρέχει τρόπους διαφυγής προς την ουσία της ύπαρξης, δηλαδή στην πηγή των αισθημάτων μας, όπου απαντάται το καθαρό μας βλέμμα πάνω στη ζωή.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ