Στη νέα του ποιητική συλλογή, ο Λευτέρης Γερόσταθος επισημαίνει τα αποτυπώματα, που αφήνει στην ψυχή του ο ποιητικός του στοχασμός, ως ανεξίτηλες αναζητήσεις της ελπίδας, της αλήθειας και της λύτρωσης του κόσμου από τις σύγχρονες και διαχρονικές του παθογένειες και πληγές.

Μέσα από τη νέα του αυτή ποιητική οπτική, προκύπτει και το αδιάκοπο χρέος του ποιητή να καταδικάζει και να καταπολεμά το έρεβος της αδικίας, που υφίστανται οι αδύνατοι από τους ισχυρούς αυτού του κόσμου, οι οποίοι όμως δεν θα ξεφύγουν τελικά από τις Εριννύες, που καραδοκούν στο διάβα τους! (:σελ. 34).

Αναπολεί επίσης ο ποιητής, νοσταλγικά, κάποιες παλιές εποχές της αθωότητας, με τα ελπιδοφόρα όνειρα, που τώρα πια φυλλορροούν αδικαίωτα, μέσα από την αναδίπλωση της αδικίας, της παράνοιας και της απανθρωπιάς, που επιβάλλονται κάθε φορά από το δίκιο του ισχυροτέρου (από τα «θεριά», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: σελ. 21 και 56). Είναι φυσικό, λοιπόν, να κυριαρχεί στους στίχους των «Αποτυπωμάτων» κάποιος εγγενής απαισιόδοξος τόνος, για τα κακώς κείμενα του κοινωνικού μας περίγυρου.

Η απαισιοδοξία όμως αυτή δεν καταβάλλει και δεν αποθαρρύνει τον ποιητή, γιατί χρησιμοποιεί σαν αντίδοτο την ποίησή του. Αυτή είναι η πυξίδα του, που θα τον οδηγήσει μακροπρόθεσμα στο απάνεμο και ασφαλές αραξοβόλι γης γλυκειάς προσμονής, για το χάραμα μιας καινούργιας ελπιδοφόρας αυγής. Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό ποίημα από την ως άνω ποιητική συλλογή του Λευτέρη Γερόσταθου, υπό τον τίτλο «Το δικό μου ταξίδι», που παραπέμπει στη γενέτειρά μας, τα Πετράλωνα, και στα οράματα των παιδικών μας χρόνων.