[. . .] Η `Ιστορία των Διαδόχων` είναι, λοιπόν, οι αγώνες των πρώτων δυναμικών σφετεριστών της εξουσίας του Μεγαλέξαντρου, που ξεσπάν κιόλας γύρω απ’ το πτώμα του και ξετυλίγονται με `μέγιστο` επιδίωξης, από τους πιο φιλόδοξους, την κυριαρχία σ’ όλη την αυτοκρατορία, με κάθε μέσο ή πρόσχημα : είτε, τάχα, για την `προστασία` της βασιλείας (κι έτσι της ενότητας, δήθεν, της επικράτειας), είτε για τη `νομιμοποίησή` τους ως `εστεμμένων`, δια γάμου μ’ οποιαδήποτε του βασιλικού οίκου της Μακεδονίας, Κλεοπάτρα είτ’ Ευρυδίκη (παντρεμένες, ή και ξαναπαντρεμένες), ή και ολότελ’ απροσχημάτιστα, δια της βίας, με στημένες `ανακηρύξεις` τους, πριν ή μετά μια πρόσκαιρή τους νίκη, σε`βασιλιάδες`, από προσκείμενους `μακεδονικούς` στρατούς. Αλλά ποιους αλήθεια `μακεδονικούς` στρατούς; Αυτούς ή εκείνους; Και για ποια πράγματι `προστασία` ποιας διάδοχης `βασιλείας`; Για ποιαν `ενότητα`, ποιας `επικράτειας`, με ποιαν έκταση, ποιαν έδραση, ποια συμπάγεια παραπέρα, ποιες αντικειμενικές προϋποθέσεις; [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]