Ποια νάναι άραγε η σχέση μας μ’ εκείνες τις λέξεις, τους όρους, που τους έχουμε τόσο καλά στο λόγο μας ενθέσει ώστε να ξεχνάμε να διερωτόμεθα αν πράγματι αντιπροσωπεύουν, αν «επιγράφουν», αυτό που μέσα στην πολιτική κοινωνία διεξάγεται?

Κάποιοι απ’ αυτούς τους όρους –ιδιαίτερα σοφοί, επιβλητικοί, και επίσημοι ακόμα– την ζωή την προσπερνάνε. Και το παρωχημένο νόημά τους, εξακολουθούν να της το επιβάλλουν. Και έτσι, ενώ αυτή βαδίζει, και αλλάζει, και παίρνει τους δικούς της ιδιαίτερους δρόμους, οι λέξεις-δεσμοφύλακες την ξαναφέρνουν πίσω. Μέσα απ’ την ασυναίσθητη χρήση τους και αυτήν την ίδια την εξέλιξή της αναχαιτίζουν.

Λέξεις concertante που φωνητικά απολαμβανόμενες και αισθητικά αυτόνομες, με την opera, αρνούνται να μετρηθούνε.

Με τέσσερα βήματα: από τους Εγκλωβισμούς και τις Μετακλήσεις προς τις Απεξαρτήσεις και τις Διανοίξεις, μια απόπειρα απελευθέρωσής μας, έστω σχετικής, προτείνεται εδώ. Όπως σ’ έναν πίνακά του ο Balthus ζητεί από τη νεαρή κυρία να σύρει την κουρτίνα και το έξω ν’ αφήσει μέσα να περάσει. Μήπως κι έτσι δει η μία το άλλο.