Αφού η αντίσταση στους πειρασμούς της υστεροφημίας δεν προσμετράται στις αρετές των ποιητών, επιτρέπω στον εαυτό μου να ενδώσει στις ομολογουμένως κολακευτικές πιέσεις γνωστών και αγνώστων αναγνωστών μου για την έκδοση μιας επιλογής από τα κείμενα και τις ομιλίες, με τα οποία κλήθηκα να εκθέσω τις απόψεις μου για τον ρόλο της ποίησης στην καταιγίδα που έφερε μαζί του ο 21ος αιώνας.
Από πεποίθηση πνευματικός και κοινωνικός νομάδας, είχα πάντα την εξαιρετικά ψυχοφθόρα πολυτέλεια να εκθέτω τις ιδέες μου, δίχως να εκτιμώ προϋποθέσεις άλλες από αυτές που μου έθετε ο εαυτός μου. Φροντίζω να στήνω πάντα τη σκηνή μου εκεί όπου μπορώ να αρθρώσω τον λόγο μου απρόσκοπτα και για όσο χρονικό διάστημα έχω τη δύναμη να κρατώ μακριά από την ύπαρξή μου την αδηφάγα φιλοδοξία κάθε ηγεμονίσκου. Ύστερα, μαζεύω τα λιγοστά υπάρχοντά μου και παίρνω πάλι τον δρόμο της συνεχούς αναζήτησης, που τρέφει με τα γλυκύτερα δηλητήρια το ποιητικό υποκείμενο. Απολογισμούς δεν έκανα ποτέ· σαν να μην υπήρχε παρελθόν, σαν να ήταν το παρελθόν το τσόφλι ενός αυγού που προφυλάσσει το έμβρυο του μέλλοντος από τη θανατηφόρα παγωνιά του παρόντος. Είναι η πρώτη φορά που γυρίζω πίσω. Ελπίζω να μην έχω την τύχη του Ορφέα. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]