Ο πρόεδρος φωνάζει τα ονόματα. Ένας ένας, μία μία, απαντάμε: «Παρών»... «Παρούσα»... Είναι μια διαδικασία τυπική, στην περίπτωσή μας όμως τόσο ουσιαστική. Είναι σαν να δηλώνουμε όλοι παρόντες αυτή την ώρα που η Ελλάδα δοκιμάζεται. Η τιμή δεν είναι δική μας. Άλλοι μας εκπαιδεύσανε γι` αυτό. Μεγαλώσαμε ακούγοντας να μας μιλούν για Μαραθώνα και για Θερμοπύλες. Γεμάτα ήρωες είναι τα βιβλία της ιστορίας μας και οι πλατείες μας γεμάτες ηρώα. Η ελληνική παιδεία της οποίας μετείχαμε πιάνει από τις Σπαρτιάτισσες ως τις Σουλιώτισσες κι από τον Αθανάσιο Διάκο ως την Ηρώ Κωνσταντοπούλου, τη δεκατετράχρονη ηρωίδα του `40 από την Ηλιούπολη, κι ως τον Καραολή και το Δημητρίου, τους Κύπριους αγωνιστές. Ζήτω η Ελλάδα!, αυτός ο έρωτας που πλούτισε τη ζωή μας! «Παρών» είπε κι ο πατέρας μου όταν, Κύπριος όντας, άλλαξε την αγγλική του ταυτότητα για να πολεμήσει στην Αλβανία και, μετά την κατάρρευση του μετώπου, σαράντα μέρες με τα πόδια περπάτησε το δρόμο του γυρισμού. «Παρών» και μετά, όταν βρέθηκε, καταδικασμένος σε θάνατο, σ` αυτές τις ίδιες φυλακές. «Παρών» κι εμείς, όταν επιβλήθηκε η δικτατορία. «Παρών» και τώρα, στο έκτακτο στρατοδικείο...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]