Καθόμουν με τις ώρες σ` ένα καφενείο στα Εξάρχεια, κοιτάζοντας έξω, τα δέντρα λιγοστά, μουριές, καλά είναι κι έτσι, `συνδυάζει βουνό και θάλασσα` έλεγα γελώντας. Πικρή σάτυρα, μιας ζωής φασκιωμένης στο αδιέξοδο, έτσι φαινόταν τώρα ο δρόμος του μέλλοντός μας.
Δύο καλοκαίρια ολάκαιρα βουβά, ασπρόμαυρο σαν υπαρξιστικό roadmovie γυρισμένο από κάποιο βετεράνο μερακλή του είδους: θά `λεγες πως η καρδιά είχε κουραστεί να χτυπάει στο λιοπύρι της αναμονής.
Ήταν αργά το βράδυ, πεσμένη ήμουν σε μια καρέκλα με ρουτινιάρικη παρέα αδιάφορη, όταν εισέβαλες θηρίο ανήμερο, κάπως σαν τίγρης που `πίνει όνειρα` στο τραπέζι μου, έδιωξες τον άλλον `πήγαινα ρε φίλε, τι να μας πεις`, δίψαγες για ζωή και διεκδικούσες το ανέφικτο.
Έπινα παγωμένη μπύρα, τα μάτια σου κόκκινη λάβα που διαχεόταν στα δικά μου, στόμα που έπινε απ` τα λόγια μου και απ` τα σωθικά μου. [. . .]