Ο όρος μυθοπλασία σημαίνει την σύνθεση μύθων. Ως μυθοποιός ο ποιητής πλάθει ή μετα-πλάθει (διασκευάζει) κάποιο μύθο, δομώντας την υπόθεση, δηλαδή την πλοκή του δράματος. Βάσει της μιμήσεως το δράμα παριστάνεται από σκηνής ενώπιον του κοινού, εγείροντας πάθη και προκαλώντας παθήματα, προσφέροντας την επικυρωμένη γνώση και περαίνοντας την κάθαρση.
Ο όρος βίωμα αποδίδει τον έντονο και ενσυνείδητο τρόπο ζωής. Ως δρών πρόσωπο καθένας / μία ηθοποιός παριστάνει τα δραματικά γεγονότα. Λόγω της ψευδαισθήσεως τα αίτια και τα αποτελέσματα της σκηνικής δράσεως ισοδυναμούν με προσομοιώσεις των αυθεντικών παθών και παθημάτων. Ανάλογα προς την μέθεξη και την ταύτιση, τα μέλη του κοινού βιώνουν τον μύθο, προσλαμβάνουν την γνώση και προσεγγίζουν την κάθαρση.
Ο όρος παιδεία περιγράφει το όχημα με το οποίο καλύπτεται η μετάβαση από την τάξη της φύσεως προς τον λόγο του πολιτισμού, μέσω των διαδικασιών της κοινωνικοποιήσεως και του κοινωνικού ελέγχου. Βάσει της μιμήσεως θεμελιώνονται οι πρώτες γνώσεις και προάγεται το μανθάνειν. Συστηματικά, σύμφωνα με την παιδεία ο εαυτός μεταμορφώνεται σε εγώ και μετέχει στο άλλο, οπότε αναπτύσσεται η ενσυναίσθηση και καλλιεργείται η συλλογική ταυτότητα.
Συνδέοντας τους ανωτέρω όρους, αφενός θεωρητικά, η παρούσα μελέτη διερευνά τις δυνατότητες αξιοποιήσεως της μυθοπλασίας και της βιωματικής διδασκαλίας στα πλαίσια της παιδαγωγικής διαδικασίας. Αφετέρου, παρουσιάζει δύο σειρές εφαρμογών της προτεινόμενης μεθόδου, για την Προσχολική Αγωγή και για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]