Όπως και να διαβάσει κανείς τις `Τρεις μελέτες για τη σεξουαλική θεωρία`, το κείμενο αυτό διατρέχεται από μία γενική και θεμελιώδη θέση: η διαστροφή δεν είναι εκτροπή, παρέκκλιση της σεξουαλικότητας, αλλά στην ίδια της την ουσία η ανθρώπινη σεξουαλικότητα είναι διαστροφική. Με άλλα λόγια, η `εξαίρεση`, δηλαδή η διαστροφή, καταλήγει να συμπαρασύρει στην κίνησή της και τον κανόνα. Η εξαίρεση, που θα έπρεπε να προϋποθέτει την ύπαρξη ενός προκαθορισμένου ενστίκτου, μιας προκαθορισμένης σεξουαλικής λειτουργίας με σαφώς προσδιορισμένους τους κανόνες εκπλήρωσής της, η εξαίρεση αυτή καταλήγει να υπονομεύσει και να καταλύσει την ίδια την έννοια της βιολογικής νόρμας.
Η ανατρεπτική αυτή θέση του Φρόυντ προσέκρουσε σε σφοδρότατες αντιδράσεις και αντιστάσεις που έλαβαν χώρα στην εποχή του αλλά παραμένουν ακόμα και σήμερα. Παρ` όλο που η ύπαρξη της παιδικής σεξουαλικότητας είναι πλέον κοινός τόπος και έννοιες όπως `απώθηση`, `οιδιπόδειο`, `ψυχική σύγκρουση` κυκλοφορούν ευρύτατα, υπάρχει κάτι που αντιστέκεται πάντα στην ιδέα ότι η σεξουαλικότητα, ως ιδιαίτερη διάσταση της ανθρώπινης συνθήκης, βρίσκεται στον πυρήνα της ψυχικής λειτουργίας. Και αυτό αφορά όχι μόνο το ευρύ κοινό αλλά και την ψυχαναλυτική σκέψη ειδικότερα.[...]
Οι `Τρεις μελέτες για τη σεξουαλική θεωρία`, αυτό το μικρό αλλά θεμελιακό και αποφασιστικά καινοτόμο κείμενο, που ο Φρόυντ μαζί με την Ερμηνεία των ονείρων θεωρούσε τα δύο σημαντικότερα έργα του, επιχειρεί μία καντιανού τύπου κριτική επανεξέταση του τρόπου με τον οποίο νοούμε το ζήτημα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]