Η πολυμέρεια, ο βαθύς προβληματισμός και η επινοητικότητα του `τραγικότατου` των ποιητών, κατά τον Αριστοτέλη, όπως εκφράζονται στη δραματική πλοκή των έργων του και τη ρεαλιστική απεικόνιση των χαρακτήρων, προκαλούν δικαιολογημένα το ενδιαφέρον σε κάθε μελετητή της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, σε κάθε φιλόλογο και ευρύτερα σε κάθε άνθρωπο με ανάλογες πνευματικές αναζητήσεις.
Η παρούσα μελέτη, που αποτελεί επεξεργασμένη μορφή της διδακτορικής διατριβής της συγγραφέως, η οποία υποβλήθηκε στο Φιλολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και υποστηρίχθηκε το 1995, αποβλέπει στην ερμηνεία της γυναικείας παρουσίας στο ευριπίδειο έργο. Κύριο όμως έναυσμα για την επιλογή αυτής της περιοχής προς έρευνα αποτέλεσε η προβληματική, με την οποία προσεγγίζει ο ποιητής τις καταστάσεις που αφορούν στη γυναίκα, και συγκεκριμένα όχι μόνο στην άμεμπτη και ιδανική ή στη `φύσει` κακή, αλλά στη γυναίκα που βιώνει την ιδιαιτερότητα του φύλου της και διαισθάνεται ή συμμετέχει στον αγώνα, που υπάρχει ως λανθάνουσα δυνατότητα ανάμεσα σ` αυτήν και τον άνδρα. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]