Βαρέθηκα τον φόβο! Μπούχτισα πια να τον νιώθω, να τον ακούω, να τον συζητάω, να τον αντιμετωπίζω, να τον καμουφλάρω, να τον αποφεύγω. Τον φόβο, που προέρχεται από τοξικές σκέψεις, φανταστικά σενάρια, ψευδαισθήσεις. Σκέψεις και συναισθήματα που δεν αφορούν το παρόν, αλλά το στοιχειωμένο παρελθόν ή το άγνωστο μέλλον. Σκέψεις που είναι λαβύρινθος και ποτέ δεν οδηγούν στην έξοδο. Γιατί θα πρέπει να παίρνεις τον εαυτό σου πάντοτε τόσο στα σοβαρά; Νομίζεις ότι είσαι κάτι τελικά; Αστερόσκονη είσαι, όπως κι όλα τα αστροφυσικά σώματα. Η Γη, το σπίτι σου, είναι μια χλωμή, μπλε κουκίδα στο απέραντο σύμπαν, με ομορφιές που δεν αφήνεις τον εαυτό σου να απολαύσει. Να το ξέρεις, δυο τρόποι υπάρχουν για να ζήσεις. Ο ένας είναι να φοβάσαι κι ο άλλος είναι ν` αγαπάς.
Για ν` αγαπάς, πρέπει να νιώθεις ασφαλής και αυτάρκης. Ψάχνοντας για το έτερόν σου ήμισυ, τι περιμένεις από ένα μισό, μη ολοκληρωμένο άτομο; Του ζητάς να καλύψει τις ανάγκες σου, θες κάποιον προμηθευτή ασφάλειας, αγάπης και θαυμασμού, γιατί νιώθεις κενός, ελλιπής, ανεπαρκής. Δεν μπορεί να το κάνει για πάντα! Κανένας άλλος δεν μπορεί να κάνει κάτι για σένα. Το μόνο που φοβάσαι είναι ο ίδιος ο φόβος. Η μοναξιά που τρέμεις είναι το ίδιο σου το περίβλημα, που σε προκαλεί, σε δοκιμάζει, σε προστατεύει. Είναι ένα δυναμικό πεδίο, που σου παρέχει δυνατότητες πραγματικής, ουσιαστικής εσωτερικής ανάπτυξης, την οποία μπορείς να πετύχεις μόνο εσύ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]