Δεν την μπορώ την ευτυχία, με αναγκάζει
σε κρέμες και γυαλιά ώστε να βλέπω καθαρά
όσο δεν καίγεται το δέρμα το οποίο με ταύτισε
ενώ ως βασιλικός μεταφερόμουν φυτεμένος σε μία γλάστρα
που κάποιος διάλεξε κάποια στιγμή -
λόγω αυθαίρετης αισθητικής.
Δεν τη χρειάζομαι καθόλου ως είδωλο
ή ως εικόνα αφού την ίδια ώρα κάθε βράδυ
τα αντικείμενα ως σκέψεις σκοτεινιάζουν· αιφνιδιάζονται -
είναι η αλήθεια- από ένα σεισμό
που συμβαίνει λίγο πριν τις πέντε το πρωί χωρίς να διαρκεί αρκετά
ώστε να παύσει τα ρολόγια πριν καταργηθούν από την εξέλιξη της γης
που αφηρημένα ταπεινώνεται από εμάς
καθότι τη διεκδικούμε από τη φύση των άλλων ζώων
που τρέφονται ευθέως από αυτήν, ή των φυτών
που ομορφαίνουν μόνο στη διάρκεια της ημέρας -
πλην του νυχτολούλουδου
και όσων ελάχιστων ακόμη
μας δείχνουν πώς να συγχέουμε εσαεί
τις σκέψεις με τις αισθήσεις.
[...]