Στον τόμο αυτόν παρουσιάζεται μια επιλογή από θέματα Ελλήνων και ξένων φωτογράφων που καλύπτουν την περίοδο από τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα έως σήμερα: μια διαδρομή στη φωτογραφική αναπαράσταση του ελληνικού θαλασσινού τοπίου μέσα από εικόνες με καλλιτεχνικές αξιώσεις, άλλες σκηνοθετημένες με σκοπό να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες ιδεολογίες, άλλες προορισμένες για μαζική επικοινωνία.
Oι πρώτοι ξένοι περιηγητές-φωτογράφοι, οι οποίοι από το 1839 φτάνουν στη χώρα, και οι λιγοστοί Έλληνες συνάδελφοί τους ταυτίζουν το ελληνικό τοπίο με τις κλασικές αρχαιότητες.
Η θεματογραφία των ελληνικών φωτογραφικών εικόνων διευρύνεται στην καμπή του 19ου αιώνα χάρη στη διάδοση της φωτογραφικής μηχανής και την τεχνική εξέλιξη του μέσου.
Κατά τον Μεσοπόλεμο το τοπίο προσλαμβάνεται ως μήτρα εθνικής ταυτότητας και το Αιγαίο αναδύεται ιδιαίτερα ως διαχρονικό σύμβολο. Στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 γνωστοί φωτογράφοι συνεργάζονται με τον ΕΟΤ και εικονογραφούν τα έντυπα και τις αφίσες του.
Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται μια υποκειμενική προσέγγιση του θαλασσινού τοπίου, με τη χρήση ποικίλων τεχνικών, αφαιρετικών τάσεων και διεθνών φορμαλιστικών κανόνων, έως την εμφάνιση της ψηφιακής εικόνας, που καταργεί τον φωτογραφικό ρεαλισμό.
Περιλαμβάνονται 300 περίπου φωτογραφίες επιλεγμένες για το αισθητικό τους ενδιαφέρον και αρθρωμένες σε χρονολογικές ενότητες.
Το φωτογραφικό υλικό συνοδεύεται από ένα εισαγωγικό κείμενο του Ηρακλή Παπαϊωάννου και ένα ιστορικό «πορτραίτο» των ελληνικών νησιών, συνταγμένο από τον ιστορικό Σπύρο Ασδραχά.
Εκτενή κείμενα των επιμελητών της έκθεσης Φανής Κωνσταντίνου, Αλίκης Τσίργιαλου και Κωστή Αντωνιάδη προλογίζουν την κάθε ενότητα, αξιολογώντας το υλικό ως προς την εποχή του και την εξέλιξη της φωτογραφίας.