Ο πολιτισμός που δικαιολογούσε και ερμήνευε, έχει καταρρεύσει. Το ανθρώπινο σώμα περιφέρει τα πάθη του χωρίς κανέναν Θεό δίπλα του. Χωρίς τιμωρία, αλλά και χωρίς επιβράβευση. Στο έσχατο όριο της μοναξιάς - δηλαδή εκεί που αποχωρεί κάθε ελπίδα και ξεκινά η τραγωδία.
Αυτός είναι ο `Πολιτισμός` του Δημήτρη Δημητριάδη. Μου δόθηκε μια γλώσσα που έπρεπε να επιστρέψω ως διάλυση σωμάτων και έσχατο ψέλλισμα. Λιγότερο σκηνοθέτης και πιο πολύ οδηγός ερειπίων - έτσι ένιωθα διδάσκοντας αυτήν την κοσμική τραγωδία.
Σ` ένα περίκλειστο σύμπαν, σ` ένα βάρβαρο τοπίο ορίων, εγώ μόνο μια χαραμάδα κλήθηκα να φωτίσω: το ενδεχόμενο του έρωτα ως πιθανή-απίθανη σωτηρία.
Τίποτε άλλο από ένα ενδεχόμενο - αυτή είναι η παράσταση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]