Η πολιορκία της Τροίας βρίσκεται στον δέκατο χρόνο της. Οι Έλληνες, με τον Αχιλλέα επικεφαλής, έχουν επιφέρει αμέτρητα πλήγματα και ήττες στους Τρώες, αλλά η ίδια η πόλη της Τροίας ανθίσταται ακόμα. Αποκαρδιωμένοι, απογοητευμένοι και πικραμένοι από τον πόλεμο, ο Οδυσσέας και οι άντρες του νοσταλγούν την πατρίδα. Αλλά ενώ ο Αγαμέμνονας είναι ακόμα αποφασισμένος να εκδικηθεί την Τροία για την απαγωγή της Ελένης από τον Πάρη, όλοι οι άλλοι παραμένουν παγιδευμένοι από τον όρκο που σκαρφίστηκε ο Οδυσσέας. Στο μεταξύ, ο Επήριτος, διοικητής της φρουράς του Οδυσσέα, βασανίζεται από έναν προσωπικό όρκο του: να προστατεύει τον άντρα που δολοφόνησε την κόρη του...
Όταν ο Αγαμέμνονας απειλείται με στάση από τον απογοητευμένο στρατό, αλλάζει στρατηγική: δίνει διαταγή για μια σειρά επιθέσεων σε συμμαχικές πόλεις της Τροίας, αποστερώντας έτσι την πόλη από ενισχύσεις, εμπορεύματα και προμήθειες. Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι ικανό να τραβήξει τους Τρώες έξω από τα τείχη τους. Τότε φτάνουν καινούριοι στρατιώτες να βοηθήσουν στην υπεράσπιση της πόλης: ξακουστοί θηλυκοί πολεμιστές, οι Αμαζόνες. Και όταν ο Αγαμέμνονας προκαλεί την οργή του τρανού Αχιλλέα, η μάχη της Τροίας δείχνει τελικά καταδικασμένη σε αποτυχία. Γιατί μόνο μέσω της δύναμης του χρυσού πολεμιστή τους θα πέσει τελικά το καμάρι των Τρώων...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]