ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Της Μαρίας Μαντζίκα
Δημοσιογράφου και Καθηγήτριας Φιλοσοφίας
Ίσως και να μην είναι ο κανόνας. Να είναι η εξαίρεση,
γιατί αλλοίμονο αν ήταν ο κανόνας. Ένα παιδί στην ου-
σία, που στα 23 του τρυφερά χρόνια, βάζει ένα τέλος στη
ζωή του, επειδή καταδικάστηκε σε ισόβια φυλακή, και η
αιτία είναι γιατί σκότωνε ιερόδουλες. …Φυσικά, δεν είναι
ο μόνος που διέπραξε αυτού του είδους το έγκλημα, και
μάλλον αυτό το φαινόμενο είναι η αφορμή που πρέπει
να μας κάνει να σκύψουμε και να μελετήσουμε το προ-
φίλ ενός στυγνού δολοφόνου.. Κι ακόμα πιο συγκεκριμέ-
να, να ψάξουμε και να βρούμε τα αίτια που γεννούν τέ-
τοιου είδους «προσωπικότητες», πίσω από τις οποίες κρύ-
βεται με τεράστια επιμέλεια το υποκριτικό προσωπείο
μιας «καθώς πρεπούς» και πολιτισμένης κατά τα λοιπά
κοινωνίας, είτε αναφερόμαστε στην ελληνική, είτε στη δι-
εθνή κοινωνία.
Πάντοτε, όταν πρόκειται για εγκλήματα, δεν πρέπει να
καταδικάζουμε το φονιά. Αντίθετα, πρέπει και χρειάζε-
ται, και οφείλουμε να καταδικάζουμε και να στιγματί-
ζουμε εκείνον ή εκείνους που του έδωσαν το όπλο του
εγκλήματος. Αυτοί είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι, για-
τί και ο δολοφόνος που διέπραξε το έγκλημα, θύμα είναι
και αυτός. Θύμα της λάθος οικογένειας, που από άγνοια
και ανάγκη σπρώχτηκε στην πορνεία, θύμα της γειτο-
νιάς- και ευρύτερα- της κοινωνίας που τον καταδίκασε
έτσι απλά και πρόχειρα να ζει σαν ο «γιος της πουτάνας»...