Υπάρχουν άνθρωποι που γεννούν το ρόλο με καισαρική τομή· άλλοι που γεννούν φυσιολογικά. Στον Χορν έχεις την εντύπωση πως γεννά με το έμβρυο εν προβολή και χρειάζεται μεγάλη μαιευτική τέχνη, ίσως και εμβρυουλκός, για να γεννήσει το ρόλο. Γι' αυτό και το θράσος της πρώτης ατάκας, επειδή γνωρίζει πως το παιχνίδι παίζεται στα όρια, στις παρυφές, και επειδή γνωρίζει πως, άμα γεννηθεί κάτι, αρχίζει να πεθαίνει· αυτό το θράσος είναι η άμυνα μπροστά στην αναπότρεπτη καταστροφή.
Ο Χορν είναι ο κατεξοχήν ειρωνικός ηθοποιός μας. Χρησιμοποιώ τον όρο με την πρώτη του σημασία, όχι τη φθαρμένη. Ειρωνεία είναι η μεγάλη μεταφορά, ένας ευφημισμός και ένα είδος λιτότητας. Ο Χορν είναι ένας ηθοποιός που ειρωνεύεται, δηλαδή ένας εξορκιστής. Η μίμηση πράξεως γι' αυτόν είναι ένα ξόρκι, ένα άλλοθι, ένα προσωπείο για να εξορκιστεί η απελπισία του όντος. Γι' αυτό και έχει σπάσει τα στεγανά ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό. Οιμώζει μέσα στο αισιόδοξο και σαρκάζει μέσα στην ευτυχία. Σαν τους τρελούς του Σαίξπηρ, διαλύει την τάξη και συγκολλά τα συντρίμμια της αταξίας. Τραγουδά στην απελπισία και θρηνεί με τις κούφιες ελπίδες. [...]

(Από την έκδοση)