Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια. Έτσι δεν μάθαμε να λέμε; Λοιπόν, όσον αφορά τα ελάχιστα προλεγόμενά μου σε τούτο το Διπλό Βιβλίο, είμαι τυχερός. Διότι, πρώτον, ο Ανδρέας και ο Ηλίας, ο Ηλίας και ο Ανδρέας, είναι φίλτατοί μου, καιρούς και ζαμάνια τώρα -καιρούς και εύφορους, αλλά και δύσφορους. Και τους χρωστάω. Και, δεύτερον. Όσα έχω να πω γι` αυτούς και τη δουλειά τους, ένα μικρό τμήμα της οποίας αποτελεί ο ανά χείρας τόμος που προέκυψε κατόπιν αυτοανθολογήσεως (και δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από αυτό), είναι η αλήθεια και μόνο η αλήθεια. Η δική μου αλήθεια φυσικά. Χωρίς παραγεμίσματα.

Η δουλειά τους λοιπόν μου αρέσει ανεξαρτήτως και αυτοτελώς, όχι επειδή είναι δουλειά φίλων. Είναι αξιέπαινη και αξιοσύστατη χάρη στην αυταξία της, χάρη στο σπίρτο, την ευθυβολία και την κριτική της ετοιμότητα και τιμιότητα, και όχι εξαιτίας κάποιας αγαπητικής μεροληψίας. Τους φίλους σου, άλλωστε, δεν τους κολακεύεις και δεν τους κανακεύεις. Δεν είναι αυτό το νήμα της φιλίας. [...]

(από το εισαγωγικό κείμενο του Παντελή Μπουκάλα, "Η λύτρωση του σκεπτικού χαμόγελου: o Μώμος, η Σάτιρα, το Σκώμμα, ο Ανδρέας και ο Ηλίας")