Ο γηραιός κοινός νους, ο δρόμος της ορθολογικοποίησής τους, στηρίζεται σε ένα σύνολο εννοιών, οι σπουδαιότερες απ` τις οποίες είναι: Πράγμα, Το ίδιο ή διαφορετικό, Είδη, Πνεύματα, Σώματα, Ένας χρόνος, Ένας χώρος, Υποκείμενο και κατηγορήματα, Αιτιακές επιδράσεις, Το φανταστικό, Το πραγματικό...
Τη στιγμή που ο πραγματισμός κάνει αυτή την ερώτηση, βλέπει την απάντηση: Αληθινές ιδέες είναι εκείνες τις οποίες εμείς μπορούμε να αφομοιώσουμε, να εγκυρώσουμε, να επιβεβαιώσουμε και να επαληθεύσουμε. Ψευδείς ιδέες είναι εκείνες τις οποίες δε μπορούμε να... Άλλη εκτός απ` αυτήν την πρακτική σημασία οι λέξεις Θεός, Ελεύθερη Βούληση, Σχέδιο κ.ο.κ. δεν έχουν. Παρά το ότι μπορούν να είναι σκοτεινές καθεαυτές ή διανοητικά θεμιτές, όταν τις φέρουμε στη λόχμη της ζωής μαζί μας, εκεί το σκότος, αυξάνεται σε φως...
Ο Θεός είναι έξω και πάνω από κάθε αναγκαίο γένος, ένα άπειρο, απλό, τέλειο, ακίνητο, αιώνιο, νους κλπ. Είναι τέτοιοι ορισμοί πραγματικά ωφέλιμοι; Δηλώνουν λιγότερο από τίποτε στην πομπώδη εσθήτα των επιθέτων. Μόνο ο πραγματισμός μπορεί να διαβάσει ένα θετικό νόημα γι` Αυτόν και γι` αυτό στρέφει πλήρως τα νώτα του στη διανοητική προσέγγιση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]