Η σχέση μου με το χρόνο ήταν πάντα απροσδιόριστη. Φόβου και μίσους το περισσότερο. Επαφή με το θάνατο: κάθε λεπτό που περνάει μας φέρνει κοντύτερά του. Από την άλλη, δυνατότητα μυθοποίησης η απόσταση. Όσο πιο πολύ ζεις, κι απομακρύνεσαι από τα προηγούμενα, τόσο ευκολότερα τα μυθοποιείς. Εύπλαστη ύλη, τα πλάθεις όπως θέλεις. Να τα `χουν όλα μέσα, ευτυχισμένες στιγμές, χαρά, πλήθος κόσμου, φίλους, συγγενείς, πατέρα, μάνα...
Ανατρέχεις στο παρελθόν να φωτίσεις το μέλλον. `Τίποτα δεν πέρασε αν δεν θες να το ξεχάσεις`. Ή καλύτερα, τίποτα δεν πέρασε απ` όσα θέλεις να θυμάσαι... Μικροί Θεοί χειριζόμαστε τη μοίρα μας, το πριν και το μετά, το χθες και το τώρα.
Πόσο το νοιώθουμε άραγε;
Υπάρχει βέβαια και η ίδια η ανάγκη της πρώτης μνήμης, της διάσωσης της εντύπωσης. Η εστίαση στο γεγονός και στο συναίσθημα. Στο πρώτο. Το ζεστό. Πριν απομακρυνθούμε από τα πράγματα και παγώσουμε...