Μια αφήγηση συνεχής, με σύντομες, κοφτές «ανάσες» είναι η μέγιστη προσφορά της λογοτεχνίας στη συνείδηση των πολιτών, όπου ο συγγραφέας είναι στη σκιά, τα γεγονότα κρίνονται μεν, αλλά περισσότερο συμφωνούνται και κανένας, μήτε αναγνώστης μήτε θεατής, δεν έχει διάθεση να αναλύσει υπό γενικότητα.
Ο συγγραφέας που επινόησε την παρούσα αφήγηση, παρότι ασχολείται με το συγκεκριμένο είδος επί αρκετές δεκαετίες, απουσιάζει επίτηδες από το θαύμα και την αθλιότητα της διαδρομής - και νομίζω πως συμμετείχε σε αμφότερα με απλοχεριά. Γι` αυτό και ο υπότιτλος που θα ταίριαζε σε αυτή την Θεσσαλονίκη του θα μπορούσε να είναι `Ο νόμος ανατολικά του Πέκος`. Πέκος είναι μια άγνωστη λέξη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]