`Νάτος - ιδού ο Μολώχ, και διψάει για ζεστό, ανθρώπινο αίμα!`, τσίριξε, τεντώνοντας το λεπτό του χέρι έξω απ` το παράθυρο. `Ω βέβαια, αυτή είναι η πρόοδος, το έργο των μηχανών, η επιτυχία του πολιτισμού... Αλλά για όνομα του Θεού σκεφτείτε το - είκοσι χρόνια! Είκοσι χρόνια ζωής του ανθρώπου χάνονται σε μια μέρα!
Σας τ` ορκίζομαι, είναι φορές που αισθάνομαι σαν δολοφόνος!`.
Στην αυγή της εκβιομηχάνισης της τσαρικής Ρωσίας, ο Αντρέι Ίλιτς Μπαμπρόφ, εξέχων μηχανικός σ` ένα απομακρυσμένο γιγαντιαίο εργοστάσιο, απορρίπτει μετά βδελυγμίας την πρόοδο που καταπίνει στο πέρασμά της ανθρώπινες ζωές. Εξαιτίας της θα χάσει και τον έρωτα της ζωής του. Μια νουβέλα διαχρονικό ψυχογράφημα του ευαίσθητου ανθρώπου που γράφτηκε πολύ νωρίς, προφητεύοντας πολλά.
Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ παρομοίασε τον Αλεξάντρ Κουπρίν με τον Κίπλινγκ, εξαιτίας των ηρώων του που είναι παθητικοί τυχοδιώκτες, συχνά `νευρωτικοί και ευάλωτοι`.
Ο Λέο Τολστόι τον χαρακτήρισε γνήσιο απόγονο του Τσέχοφ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]