Στην πόλη ο χειμώνας είναι άφαντος. Η βροχή δεν έχει μυρωδιές, το χιόνι σπάνιο, κι αυτό γρήγορα γίνεται λάσπη, ο πεντακάθαρος νυκτερινός ουρανός δυσδιάκριτος, οι πανσέληνοι απούσες, λες και συντελούνται κάπου αλλού. Κι ύστερα μεγαλώνουμε και κλεινόμαστε στον εαυτό μας, και κονταίνουμε τις διαδρομές μας μέσα στην πόλη. Μόνον τα σύννεφα των σπουργιτιών μαζεύονται κάθε απόγευμα κι αιωρούνται πάνω από τη Φωκίωνος Νέγρη, αλλάζοντας άπειρα σχήματα και κατευθύνσεις, πριν κουρνιάσουν στους θεόρατους ευκαλύπτους.
Επιλέξαμε λοιπόν μερικά από τα ομορφότερα ποιήματα της αγγλοσαξονικής λογοτεχνίας, σε μια προσπάθεια να ανασυνθέσουμε την αίσθηση του χειμώνα.
Πρόκειται για μικρά σε έκταση ποιήματα, διαφορετικών περιόδων και στιλ, από το 16ο αιώνα έως τις αρχές του 21ου αιώνα. Ποιήματα που μιλούν για τη βροχή, το χιόνι, την ομίχλη, την καταιγίδα, τη μοναξιά, τον έρωτα και την απώλεια, τον ξαφνικό ήλιο του χειμώνα. Κοινό χαρακτηριστικό τους η μοντέρνα γραφή και μια `εικονικότητα` που βοηθά να αναπαραχθεί το συναίσθημα έμμεσα, δημιουργώντας αυτές τις περίφημες `petites sensations` που τόσο εκτιμούσε ο Ζαν Κοκτώ.
Η απόδοση έγινε μέσα στην τυραννία που το κάθε ποίημα επιβάλλει, και στο πλαίσιο της καθομιλούμενης δημοτικής γλώσσας, που είναι επαρκέστατη. Μας αρέσει ωστόσο σποραδικά να χρησιμοποιούμε λέξεις που τείνουν να χαθούν, ενώ χρησιμοποιήσαμε και μια λέξη της αργκό εκεί που ήταν προφανές. Τα ποιήματα δεν τοποθετήθηκαν χρονολογικά, ώστε να αποφύγουμε την όποια γραμμικότητα. Τέλος, επιλέξαμε το βιβλίο να είναι δίγλωσσο, ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να απολαύσει και το πρωτότυπο ποίημα.
Ελπίζουμε να το χαρείτε, όσο το χαρήκαμε κι εμείς.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]