`Έχω περάσει τα ογδόντα αλλά έχω ζήσει τουλάχιστον εκατόν πενήντα χρόνια`, λέει στην αρχή αυτού του βιβλίου ο Ντάριο Φο, ο πασίγνωστος σε όλο τον κόσμο ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας, βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1997.
Εκατόν πενήντα χρόνια γεμάτα εντάσεις - μια ζωή έντονη, χορταστική, ανήσυχη, γόνιμη. Σε αυτή τη μακριά εξομολόγησή του, ο Φο μιλάει σε πρώτο πρόσωπο για τις ρίζες του σε ένα χωριό αδιόρθωτων παραμυθάδων του ιταλικού βορρά, για τα μεταπολεμικά χρόνια που τον είδαν φοιτητή στο Μιλάνο, για τις μεγάλες θεατρικές του επιτυχίες, για το εναλλακτικό πολιτικό θέατρο για τη συχνά μοναχική πολιτική του δράση, για την αντισυμβατική στάση που κράτησε σε όλη του τη ζωή.
Ο Φο μιλάει ακόμα για το Νόμπελ και τις αντιδράσεις που αυτό προκάλεσε, για τη ζωγραφική του, για τη θρησκεία, τη λογοκρισία, την κωμικότητα, τη συνέπεια, τις μάσκες, τους κλόουν, για ό,τι τον έκανε διάσημο αλλά και καρφί στο μάτι των πιο συντηρητικών συμπατριωτών του. Ένα αξέχαστο βιβλίο για αυτή τη `μεγάλη, σύντομη τρέλα που είναι η ζωή`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]