Ο Σοφοκλής στον Οιδίποδα Τύραννο, χρησιμοποιεί ως όχημα την αστυνομική έρευνα και την απόπειρα αποκατάστασης της αταξίας που επιφέρει μια εγκληματική πράξη -μιας και ο φόνος αποτελεί τη μέγιστη ίσως διατάραξη της φυσικής, ηθικής και κοινωνικής τάξης- για να προτείνει μια πολυσύνθετη θεώρηση του κόσμου, θεμελιωμένη στο αξίωμα ότι το κύριο εύρημα κάθε έρευνας είναι ο ίδιος ο ερευνητής.
Με αυτό τον τρόπο χαράζει μια πορεία, την οποία η αστυνομική μυθοπλασία -λογοτεχνική ή κινηματογραφική- είναι αναγκασμένη, συνειδητά ή όχι, να ακολουθήσει, θα πρέπει να λύσει τα ίδια αινίγματα, να παλέψει στα ίδια σταυροδρόμια στην προσπάθειά της να εξελιχθεί, να συλλάβει και να εκφράσει την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, έτσι ώστε να επαληθεύσει τον ισχυρισμό του Chesterton ότι η αστυνομική ιστορία είναι η καθαυτή ιστορία του ανθρώπου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]