(...) «Η επιμονή μου στην ιστορία της Κλασικής Ελλάδας έκανε ώστε τα κείμενά μου να φαίνονται μη αμερόληπτα ή παραδοξολόγα. Φαίνεται ότι το παράδοξο είναι να λες την ιστορική αλήθεια. (...) Μόνον ο Πλάτων μυθολογεί της αρχηγίας της Αθήνας κατά τον πόλεμο με την Ατλαντίδα. Αυτό όμως έγινε (που συζητείται αν έγινε ποτέ, αφού όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της απώτερης προϊστορίας) μόνο σε μια φανταστική διήγηση από έναν συγγραφέα ποιητικής ή συμβολικής πρωτοϊστορίας ή και μυθολογίας. (...) Σταχυολόγησα μερικές ``στιγμές`` από τις δεκάδες όπου αναφέρεται η μη πρωτοκαθεδρία των Αθηνών σε τίποτα (εκτός ίσως των θεατρικών παραστάσεων επί σκηνής και την πρωτοκαθεδρία στην αχρειότητα) ούτε στη δημοκρατία ούτε στην πολιτική ή στρατιωτική δύναμη ούτε στη σοφία ούτε στην αρετή ούτε σαν πολιτιστική πρωτεύουσα ούτε σαν κέντρο έμπνευσης και δημιουργίας της κλασικής ελληνικής τέχνης ούτε σαν θρησκευτικό κέντρο ούτε καν σαν η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη». (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]