(...) Στα μονόπρακτα που θα παρακολουθήσετε εδώ, οι χαρακτήρες του Τέννεσυ Ουίλλιαμς έχουν ένα κοινό γνώρισμα: το τέλμα όπου τους έχει οδηγήσει η συντετριμμένη ύπαρξή τους. Στο οριακό σημείο του τίποτα που έχουν φτάσει, δεν υπάρχει τίποτα πια, για να τους λυτρώσει. Έχουν οδηγηθεί στο τέλος. Στο σημείο που ζυγώνει το ξέσπασμα της μεγάλης Κραυγής. Έχουν φτάσει στην ακραία στιγμή που ο άνθρωπος γίνεται αριθμός -το μηδέν κατά προτίμηση. Τι σημασία έχει, όμως, το νούμερο; Μπορεί και να είναι διψήφιο ή πενταψήφιο, ζυγό ή μονό. Μπορεί να δίνεται στον τρόφιμο ενός ιδρύματος, μπορεί να είναι ο αριθμός μιας επιταγής που έχει λήξει ή ένα τηλεφωνικό νούμερο πρώτων βοηθειών που ποτέ δεν έρχονται. Το ζήτημα είναι ότι δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει ελπίδα για ανακούφιση. Και ωστόσο, δεν ακούγεται από πουθενά η παραμικρή διαμαρτυρία. Μόνο το τσακισμένο πνεύμα έχει απομείνει σε αυτά τα πλάσματα. Αποτελούν μπελά για τους άλλους, βαρύ φορτίο για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Το συναισθάνονται, το γνωρίζουν και, απλά, μετρούν τον χρόνο. Στοχάζονται τι έχουν αποκομίσει και ποια θα είναι τα επακόλουθα. Δεν προχωρούν μπροστά μα και δεν οπισθοχωρούν. Μένουν ασάλευτοι στο σημείο όπου ανοίγεται μπροστά τους η άβυσσός τους, λες και αυτή είναι η μόνη αληθινή μορφή ενός φίλου, ενός αγαπημένου προσώπου. Βλέπουν ξεκάθαρα το τέλος που δεν είναι αιφνίδιο ούτε γραμμένο από τη μοίρα, αλλά ο καθρέφτης της σήψης που έχει φτάσει ως το μεδούλι, ρημάζοντας τα πάντα. Είναι η σαπίλα που αρχικά εξόντωσε τα όνειρα και τις ελπίδες, σαν να ήταν περιττές πολυτέλειες, ενώ είναι αυτά τα στοιχεία που διατηρούν ζωντανό τον άνθρωπο. Κατόπιν, κατάστρεψε τη γαλήνια όψη και το χαμόγελο του ανθρώπου. Αφάνισε την υπόστασή του που άδραχνε μια μικρή θέση στον ήλιο. Μια θέση που το ανθρώπινο πλάσμα κατείχε δικαιωματικά από τη στιγμή που πρωτοήρθε στον κόσμο. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]