ΑΠΟ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΟΥ 1988 μέχρι το καλοκαίρι του 1990 ο Υβ Μοντάν μάς διηγήθηκε τη ζωή του σε διαδοχικές συναντήσεις. Στο σπίτι του στο Οτέιγ στο Σαιν Πολ ντε Βανς, μαγνητοφωνήσαμε δεκάδες ώρες συζητήσεων. Δουλεύαμε μεθοδικά, με βάση μεγάλες ενότητες: τα παιδικά χρόνια, η Πιαφ και το Παρίσι, η Σιμόν και το Σαιν Πολ, η Μέριλυν και το Χόλλυγουντ, ο Χρουστσόφ και η Μόσχα. Ο Μοντάν δέχτηκε να παίξει αυτό το παιχνίδι, αλλά και ξεγλιστρούσε όταν θέλαμε να του επιβάλουμε πράγματα. Ο άνθρωπος αυτός έχει το χάρισμα της αφήγησης. Για την ακρίβεια, δεν αφηγείται απλώς, αλλά παίζει, σκηνοθετεί, αναβιώνει τις καταστάσεις. Δεν κάθεται μπροστά στο μικρόφωνο, αλλά πηγαίνει πάνω κάτω, χειρονομεί, μιμείται. Αυτό το ακατέργαστο υλικό που μας έδωσε ο Μοντάν προσπαθήσαμε να το διατηρήσουμε όσο γινόταν πιο αυθεντικό. Δεν το ξαναγράψαμε ούτε του δώσαμε κάποια φόρμα - το μόνο που κάναμε ήταν να του δώσουμε μια χρονολογική συνοχή, όπου αυτό ήταν αναγκαίο. Αυτός που μιλάει είναι ο ίδιος ο Μοντάν, τη δική του φωνή ακούμε, με τον αυθορμητισμό και τη λεπτότητά του, την κριτική του, τις εμμονές του, τα πράγματα για τα οποία έχει μετανιώσει. Είναι η φωνή ενός ανθρώπου που υπήρξε ένας από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς της εποχής του. Και επιπλέον, η ζωή του Μοντάν αποτυπώνει μια ολόκληρη εποχή. Ας τον ακούσουμε... (Herve Hamon - Patric Rotman)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]