Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ: `ΣΑΣ ΚΡΑΤΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΠΟ σεβασμό και μόνο προς τον αξιότιμο πατέρα σας, ειδάλλως θα είχατε προ πολλού πετάξει έξω από το γραφείο μου`. Εγώ του απάντησα: `Εξοχότατε, με κολακεύει ιδιαιτέρως η πεποίθηση σας ότι ξέρω να πετώ`. Κι έπειτα, τον άκουσα να λέει: `Βγάλτε έξω αυτόν τον κύριο, μου σπάει τα νεύρα`. Σε δυο μέρες μέσα, με απέλυσαν. Και έτσι, καθ` όλο το χρονικό διάστημα κατά το οποίο θεωρούμαι ενήλικος, προς μεγάλη θλίψη του πατέρα μου, που είναι ο δημοτικός αρχιτέκτονας, άλλαξα εννέα θέσεις. Εργάστηκα σε διαφορετικές υπηρεσίες, αλλά και οι εννέα θέσεις έμοιαζαν μεταξύ τους σαν δυο σταγόνες νερό. Έπρεπε να κάθομαι, να γράφω, να ακούω ηλίθιες ή άξεστες παρατηρήσεις και να περιμένω πότε θα με απολύσουν. Με τις φράσεις αυτές ξεκινάει αυτή η αυτοβιογραφική νουβέλα του Αντόν Τσέχωφ που με έναν μοναδικό τρόπο στην ουσία περιγράψει και τη δική του σχέση με τον πατέρα του και με τους άλλους που κατά καιρούς εμφανίστηκαν στη ζωή του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]