(. . .) Η αρχιτεκτονική πρέπει να κατανοήσει τη μακρά διαδρομή της ιστορίας και συγχρόνως να συνομιλεί με το μέλλον κάθε εποχής. Από αυτή τη συνάντηση με το μέλλον κρίνονται τόσο το έργο της αρχιτεκτονικής όσο και ο λόγος περί αρχιτεκτονικής. Οι προβολές όμως στο μέλλον όχι μόνο δεν είναι εύκολες, αλλά μπορεί να είναι και γελοιογραφικές, ενώ η κατανόηση της διαδρομής της ιστορίας είναι μια ακροβατική περιπέτεια. Σε αυτό το εγχείρημα η συζήτηση της νεωτερικότητας ως μιας δημιουργικής στάσης με συνέχειες και ασυνέχειες είναι κρίσιμη προϋπόθεση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]