Αντικείμενο του βιβλίου αποτελεί το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, όπως αυτό διαμορφώνεται, όχι μόνο βάσει των ελληνικών ρυθμίσεων, αλλά και μέσα από τις εξελίξεις του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξετάζεται κατ` αρχήν το σύστημα της ελληνικής δημόσιας και ιδιωτικής εκπαίδευσης, κατά βαθμίδες ή τομείς εκπαίδευσης, και καταγράφονται τα επιμέρους προβλήματα. Αναλύεται κατόπιν ο έμμεσος τρόπος, με τον οποίο το κοινοτικό δίκαιο (συμπεριλαμβανομένης και της Συνθήκης του Μάαστριχ) επηρέασε στην προκειμένη περίπτωση έναν τομέα θεωρούμενο παραδοσιακά εθνικό, όπως η παιδεία, με αποτελέσματα που, ωστόσο, αποδείχθηκαν καθοριστικά για τους φορείς της εκπαίδευσης και, κατ` επέκταση, για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Πρόκειται για εκπαιδευτικά δικαιώματα που διαμόρφωσαν η κοινοτική νομοθεσία και νομολογία και αφορούν τόσο σε θέματα ελεύθερης διακίνησης σπουδαστών, διαμονής στη χώρα των σπουδών τους, διδάκτρων και υποτροφιών, αμοιβαίας αναγνώρισης διπλωμάτων, πρόσβασης στα εκπαιδευτικά προγράμματα της Κοινότητας, όσο και σε θέματα ελεύθερης παροχής υπηρεσιών από τους εκπαιδευτικούς και ελεύθερης εγκατάστασης ιδιωτικών σχολείων γενικής εκπαίδευσης και φροντιστηρίων.
Πιο συγκεκριμένα, εντοπίζονται οι ιδιομορφίες κάθε μορφής εκπαίδευσης (γενικής, επαγγελματικής, φροντιστηριακής, ανώτατης), από τις οποίες εξαρτώνται και οι συνακόλουθες επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει το κοινοτικό δίκαιο. Οι συνέπειες αυτές μπορεί να είναι άμεσες, όπως στην περίπτωση των διδάκτρων, της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών από τους εκπαιδευτικούς, της ίδρυσης ιδιωτικών σχολείων γενικής εκπαίδευσης και φροντιστηρίων.
Ίσως σημαντικότερες αποδειχθούν όμως στην Ελλάδα οι έμμεσες και μακροπρόθεσμες συνέπειες, που συνδέονται με τα καίρια και επίκαιρα ζητήματα των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, των Εργαστηρίων Ελευθέρων Σπουδών και των Τ.Ε.Ι.. Η συγγραφέας, πράγματι, υπογραμμίζει την καθοριστική σημασία της οδηγίας για την αναγνώριση των διπλωμάτων στο τελευταίο ζήτημα, ενώ ως προς τα δύο πρώτα θέματα επισημαίνει ότι οι εξελίξεις του κοινοτικού δικαίου, παρόλο που δεν ανατρέπουν τη δομή του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, παρέχουν αναμφισβήτητα ένα νέο πρίσμα θεώρησης της ιδιωτικής εκπαίδευσης στο σύνολό της. Στο πλαίσιο αυτό εξετάζεται μάλιστα η επάρκεια των κοινοτικών ρυθμίσεως ή η ανάγκη εξεύρεσης άλλων μεθόδων (π.χ. αναθεώρηση του Συντάγματος) για την επίλυση του σημαντικού και πολυδιάστατου αυτού προβλήματος.