(. . .) Μία από αυτές ξεχώρισε από τις υπόλοιπες και με ρώτησε αν είχα φως για να πορευτώ στο βαθύ σκοτάδι, αν ήθελα να μου φωτίσει τη νύχτα. Μες στην αμηχανία μου δεν θυμάμαι αν συγκατανεύτηκα. Με πλησίασε και μου έδωσε μια δάδα. «Δεύτε λάβετε φως», είπε και έκανε να φύγει. «Ποια είσαι;» ρώτησα. Με κοίταξε υποτιμητικά. Απόρησε που δεν τη γνώρισα. «Νήϊδες άνθρωποι και αφράδμονες ουτ` αγαθοίο αίσαν επερχομένου προγνώμενα ούτε κακοίο», πρόσθεσε και έφυγε. Θυμήθηκα αμέσως πως τα λόγια τα είχα διαβάσει στον Ομηρικό Ύμνο «Στην θεά Δήμητρα» που γράφτηκε στην Αττική πριν από τον Σόλωνα: «Άνθρωποι ανόητοι και άφρονες, ούτε του επερχόμενου καλού ούτε και του κακού τη μοίρα είστε ικανοί να προνοήσετε».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]