Το έργο του Γεράσιμου Θεοδόση αποτελεί μια σημαντική συμβολή στην ερμηνεία του άρθρου 16 παράγραφος 1 του ελληνικού Συντάγματος, που κατοχυρώνει την ελευθερία της τέχνης.
Η συνταγματική αυτή διάταξη δεν θεσμοθετεί βέβαια την ασυδοσία της τέχνης ή το ανεξέλεγκτο του κάθε αυτοαποκαλούμενου καλλιτέχνη. Το άρθρο 16 παράγραφος 1 του Συντάγματος κατοχυρώνει κατ` αρχάς την αυτονομία της τέχνης από την κρατική βούληση. Το κράτος και οι μηχανισμοί του οφείλουν να σεβαστούν τον αυτόνομο χώρο της τέχνης. Σε Συντάγματα συνεπώς όπως το δικό μας, στα οποία κατοχυρώνεται ρητά -πέραν της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης- η ελευθερία της τέχνης, τον νομικό δεν πρέπει να ενδιαφέρει πλέον ο ορισμός της τέχνης αλλά η σύνθετη έννοια της ελευθερίας της τέχνης. Αποστολή του δηλαδή είναι να καθορίσει τι σημαίνει ελευθερία της τέχνης μέσα στο συνταγματικό της πλαίσιο. Οι όποιοι επομένως περιορισμοί προκύπτουν από την ερμηνεία και εφαρμογή της ελευθερίας της τέχνης δεν είναι εγγενείς περιορισμοί της ίδιας της ελευθερίας αλλά του Συντάγματος και συγκεκριμένα των επιταγών της αρχής της ενότητάς του.
Η ελληνική θεωρία και νομολογία όμως δεν έχει επιδείξει μέχρι σήμερα τον απαιτούμενο συνταγματικό ζήλο, με αποτέλεσμα να προκρίνονται καθημερινά δικαιικές ερμηνείες σε προφανή αντίθεση με το Σύνταγμα και τις ελευθερίες που αυτό παραχωρεί στους πολίτες του.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]