Ο αναγνώστης αυτής της εκλογής από τις επιφυλλίδες του Θανάση Θ. Νιάρχου θα αντιληφθεί ότι, πέρα από την εβδομαδιαία παρουσία του στην εφημερίδα και την υποχρέωσή του να γεμίζει τη στήλη, βγαίνει μια καθόλου αποσπασματική εικόνα της καθημερινής εξαθλίωσης που περνά από δίπλα μας απαρατήρητη, ή που θέλουμε να μην παρατηρούμε. Με αφορμή την παράθεση μικρών στιγμιοτύπων, ο επιφυλλιδογράφος ξεδιπλώνει ένα δριμύ «κατηγορώ» τόσο για την πολιτεία όσο και για τον απλό πολίτη που νωθρά δέχεται τα όσα συμβαίνουν γύρω του. Δεν πρόκειται για ένα απλό ρεπορτάζ το οποίο ασκεί ένας ευσυνείδητος δημοσιογράφος, ούτε για την εκλεκτική ματιά ενός ποιητή - έχει άλλωστε θητεύσει στην Ποίηση -, αλλά για μια αλληλουχία γεγονότων της οποίας το εύρος ξεπερνά το αστυνομικό δελτίο που γίνεται νωπογραφία, γκράφιτι, καταγγελία. Θα πίστευε κανείς ότι στη θέση ενός αριστοκρατικού Μονταίνιου έχουμε έναν λαϊκό συγγραφέα που απεικονίζει τον ανθρώπινο πόνο στις πιο πεζές εκφάνσεις του, συλλογίζεται πάνω σ` αυτόν για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «αυτοί που βασανίζονται μας μαθαίνουν τα περισσότερα».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]