Μέσα στο σκότος λάμπουν τα διαμάντια με το πιο πλούσιο φως. . . Η τελευταία από τις μεγάλες ιακωβίνικες τραγωδίες, `Η Δούκισσα του Μάλφι`, επιτυγχάνει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην εύκολη αισιοδοξία και την απόλυτη απελπισία. Το καλό αλλοιώνεται όχι μόνο στα διδάγματα, αλλά και στο χαρακτήρα και στη δράση. Επιπλέον, οι επιλογές που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στον πολιτικό κόσμο είναι σαφώς προσδιορισμένες. Η διαφθορά της εξουσίας φέρνει μαζί της παράνοια, στειρότητα και θάνατο. Σε αυτά αντιπαρατίθεται η στάση της δούκισσας και του αγαπημένου της, που ταυτίζεται με τη λογική, την ευφορία και τη ζωή. Μέσα από την τελική έκβαση της τραγωδίας διαφαίνεται η ελπίδα ότι τελικά η λογική θα επικρατήσει και ότι θα γεννηθεί ένας καλύτερος κόσμος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]